ఓ లెక్కల పరీక్ష జ్ఞాపకం!

మొన్నొక రోజు మా ప్రొఫెసర్ టీచ్ చేస్తున్న బ్యాచిలర్స్ విద్యార్థుల పరీక్షకి ఇన్విజిలేషన్ చెయ్యాల్సిన పని పడింది. నేనూ, ఇంకో కొలీగ్ ఇద్దరం వెళ్ళాం. మొత్తం పరీక్ష రాసే విద్యార్థులు ఇరవై లోపే. పరీక్ష జరిగే చోటేమో చాలా పెద్ద లెక్చర్ హాల్. అందులో ఈ ఇరవై మంది విద్యార్థులు ఒక మూలకి కూడా వచ్చేలా లేరు. ఇక్కడ నేను గమనించినంతలో మనలాగా ముప్పై, నలభై ఎడిషనల్ షీట్లు తీసుకుని రాయవలసిన పరీక్షలు దాదాపు ఉండవు. ప్రశ్నాపత్రంలోనే ప్రతీ ప్రశ్న కింద ఇచ్చిన ఖాళీలో పట్టేంత సమాధానం రాయాలంతే. అబ్బ.. ఎంత సుఖమో కదా అనిపిస్తుంది నాకైతే. వేరే సబ్జెక్టుల సంగతి నాకు తెలీదు గానీ బయాలజీ వాళ్ళకి మాత్రం రాసీ రాసీ చేతులు పడిపోయేవి మాకు. మధ్యలో బొమ్మలు, రంగులూ.. మళ్ళీ అదొక గోల. మా కాకతీయ యూనివర్సిటీ పేపర్ పేటర్న్ మాత్రం చాలా కష్టంగా ఉండేది. డిగ్రీలో ఉన్నప్పుడు మొత్తం ఆరు పరీక్షలు అయిపోయేసరికి నాకు కుడిచెయ్యి వాపు వచ్చేది. పరీక్ష హాల్లో చేతికున్న వాచీ తీసి పక్కన పెట్టుకుని, పెద్ద పెన్సిల్ బాక్స్ నిండా రంగురంగుల స్కెచ్ పెన్నులు (ఇవి అమ్మాయిల దగ్గర మాత్రమే ఉంటాయి ఎందుకో మరి! ;-) పెట్టుకుని పరీక్ష రాసే పిల్లల్ని చూస్తే బోల్డు జ్ఞాపకాలు గుర్తొచ్చాయి నాకు. డిగ్రీ పరీక్షలప్పుడు నా తర్వాతి రోల్ నంబర్ మధు అనే అబ్బాయిది. అసలా అబ్బాయి ఒకడు క్లాసులో ఉన్నాడనే నాకు తెలిసేది కాదు. ఎందుకంటే పరీక్షలప్పుడు తప్పించి ఇంకెప్పుడూ కనిపించేవాడు కాదు. అసలే చేతులు నొప్పులోచ్చేలా రాయలేక నేను చస్తుంటే మధ్య మధ్యలో వెనక నుంచి "మధూ.. మధూ.." అని పిలిచి చావగొట్టేవాడు. :-))

అసలు పరీక్షలనగానే ఎన్నెన్ని జ్ఞాపకాలో కదా.. చిన్నప్పుడు ఏడో తరగతి కామన్ ఎక్జాంస్ అని తెగ శ్రద్ధగా చదివేసిన రోజులు, పదో తరగతి పబ్లిక్ పరీక్షల ప్రహసనాలు, ఇంటర్లో మార్కులూ, పర్సంటేజీల కోసం పడిన పాట్లు, విజయమో వీరస్వర్గమో అన్నట్టు రాసిన ఎంసెట్ పరీక్షలు, డిగ్రీలో చదివిన టెక్స్టు బుక్కులు, నోట్సులూ, జిరాక్సులూ, మోడల్ పేపర్లూ, టెస్ట్ పేపర్లూ, ఎమ్మెస్సీ కోసం రకరకాల ఎంట్రన్సు పరీక్షలు, యూనివర్సిటీకొచ్చాక సెమిస్టర్ పరీక్షలు, ఇంటర్నల్స్, ప్రాక్టికల్స్, అసైన్మెంట్స్, సెమినార్స్, చివరిగా పీహెచ్డీ డిఫెన్స్ దాకా మొత్తం అన్నీ సినిమా రీళ్ళలా కళ్ళ ముందు గిర్రున తిరిగాయి ఆ కాసేపు. నా ఏడో తరగతప్పటి లెక్కల పరీక్ష ప్రహసనం ఒకటి గుర్తొచ్చింది.

నా జీవితం మొత్తంలో అత్యంత శ్రద్ధగా పరీక్షలకి చదివిన రోజులంటే ముందు ఏడో తరగతే గుర్తొస్తుంది నాకు. అసలే ఐదు నుంచి ఏడుకి ఎగిరి దూకడం వల్ల మిగతా వాళ్ళందరితో పోటీ పడి చదవడం భలేగా ఉండేది. మా క్లాసు మొత్తంలో పదో పన్నెండో మంది ఉండేవాళ్ళం. పల్లెటూర్లో అంతకంటే ఎక్కువ ఉండరుగా మరి. అసలు ఆ ఏడాదంతా దాదాపు స్కూల్లోనే బతికేసా నేను. పరీక్షలు ఇంకో మూడు నెలల్లో ఉన్నాయప్పటి నుంచీ మా దినచర్య ఎలా ఉండేదంటే, సాయంత్రం స్కూలు అయిపోయాక ఇంకో రెండు గంటలు అక్కడే ఉంది చదువుకుని, రాత్రికి ఇంటికెళ్ళి స్నానం, భోజనం ముగించి మళ్ళీ స్కూలుకి వెళ్ళేవాళ్ళం. రాత్రి పదిన్నర దాకా చదువుకుని, అక్కడే పడుకుని మళ్ళీ ఉదయం నాలుగున్నరకల్లా లేచి ఏడున్నర దాకా చదువుకుని అప్పుడు ఇంటికెళ్ళి మళ్ళీ స్కూలుకి తయారై వచ్చేవాళ్ళం. మధ్యలో ఆటలూ, ముచ్చట్లూ, దిక్కులు చూడటాలూ అన్నీ ఉన్నా సరే, కేవలం పదేళ్ళ వయసులో అంతసేపు బుద్ధిగా పుస్తకాలు ముందేసుకుని కూర్చోడం, ఎలాగైనా సరే ఇంకా బాగా చదవాలి, బాగా మార్కులు తెచ్చుకోవాలి అన్నంత పట్టుదల మాత్రం భలే ముచ్చటేస్తుంది ఇప్పుడు తలచుకుంటే. ఇప్పుడసలు అంత క్రమశిక్షణ, శ్రద్ధ బొత్తిగా లేవుగా మరి.. అందుకనన్నమాట. ;-)

అప్పట్లో మా క్లాసులో శ్రీ అనే అమ్మాయికి లెక్కల్లో ఫస్టు, ఎప్పుడూ వందకి తొంభై పైనే వస్తాయి అని గొప్ప పేరుండేది. నాకు కూడా బానే మార్కులు వచ్చేవి గానీ ఎంతైనా లెక్కల్లో చురుకుదనమంటే మా అందరి కంటే కూడా ఆ పిల్లకి స్పెషల్ పేరన్నమాట. అయితే మేథ్స్ ఫైనల్ ఎక్జాం జరిగే రోజున ఆ అమ్మాయి నా వెనుకే కూర్చుంది. పరీక్ష దాదాపు చివరికొచ్చేసాక మా ఇన్విజిలేటర్ బయట తలుపు దగ్గరికెళ్ళి పక్క రూంలోని ఇన్విజిలేటర్ తో మాట్లాడుతూ నించునేసరికి ఎంచక్కా గదిలో పిల్లలందరూ గుసగుసలాడుకోడం మొదలెట్టారు. అప్పుడు నా వెనక కూర్చున్న శ్రీ నన్ను పిలిచి ఫలానా పదహారో బిట్టుకి సమాధానం రాసావా అని అడిగింది. ఊ అన్నా.. నాక్కొంచెం సందేహంగా ఉంది. నీకు ఆన్సర్ ఎంత వచ్చిందో చెప్పు అంది. ఎంత లెక్కల్లో క్వీన్ అయినా ఏదో అడిగింది కదా, నా స్నేహితురాలు కదాని చెప్పా. తర్వాత కాసేపటికి నాక్కూడా ఒక బిట్ గురించి డౌట్ వచ్చింది. నేను కూడా తనని పిలిచి ఫలానా ప్రశ్నకి ఆన్సర్ నాకు X వచ్చింది కరక్టే కదా.. అని అడిగాను కన్ఫర్మ్ చేసుకుందామని. తను బదులివ్వలేదు. వినపడలేదేమోనని మళ్ళీ ఇంకో రెండు సార్లు పిలిస్తే చివరికి ఏమో నాకు తెలీదు అనేసింది.
ఇంకంతే.. నాకు గొప్ప అవమానం అయిపోయింది. కళ్ళల్లో గిర్రున నీళ్ళు తిరిగిపోయాయి. ఎలాగో పరీక్ష ముగించేసి బయటికొచ్చాక మా మాస్టారు దగ్గరికి వెళ్ళి భోరున ఏడ్చేసా. ఆయన నా ఏడుపు చూసి కంగారు పడి ఏంటమ్మా ఏమైంది, సరిగ్గా రాయలేదా పరీక్ష అనడిగితే ఒక పది నిమిషాలు టైం తీసుకుని అతి కష్టం మీద ఎక్కిళ్ళ మధ్యలోంచి లేదండీ పరీక్ష బానే రాసాను. ఇలా ఒక్క బిట్టు గురించి శ్రీని అడిగితే తను నాకు చెప్పలేదండి.. అని చెప్పి మళ్ళీ ఏడుపు కొనసాగించా. ఆయన నాకు నాలుగేళ్ల వయసు నుంచీ గురువు. వాళ్ళ సొంత కూతురితో సమానంగా చూసుకునేవారు (చూసుకుంటారు ఇప్పటికీ). ఆయన అనునయంగా నన్ను దగ్గరికి తీసుకుని ఇలా ఏడుస్తారా ఎవరన్నా పిచ్చి పిల్లలాగా. తను నిన్ను అడిగినప్పుడు నువ్వు చెప్పి సహాయం చేసావు. అది మంచి పద్ధతే కానీ, అందరూ ఒకలాగా ఉండరు కదా! అయినా తను చెప్పలేదని నువ్వు ఏడవడం కాదు ఇప్పుడు చెయ్యాల్సింది. ఇంకోసారి అసలు అలా మరొకరిని అడగాల్సిన అవసరం రాకుండా మనమే ఇంకా బాగా చదువుకుని పరీక్షకి వెళ్దాం అనుకోవాలి. ఆ పట్టుదల రావాలి తప్ప ఇలా ఎవరో చెప్పలేదని ఏడవకూడదు అని చాలాసేపు ఓదార్చి ఏడుపు మాన్పించారు.

ఈ లోపు ఒకటే గోల గోల పరీక్ష సెంటర్లో.. ఏవిటంటే మా పరీక్షా పత్రాలు ముందే లీక్ అయ్యాయనీ, వేరే స్కూళ్ళ వాళ్ళకి చాలామందికి పరీక్షకి ముందే పేపర్ తెలిసిపోయిందనీ, ఇలా జరిగిన కారణంగా మళ్ళీ రీ ఎక్జాం ఉండే అవకాశం ఉందనీ తెలిసింది. ఇంకప్పుడు మా మాష్టారు "చూసావా, మళ్ళీ పరీక్ష ఉండొచ్చు అంటున్నారు. నీకింకో అవకాశం వస్తుంది మళ్ళీ.. నువ్వింకా బాగా చదివి ఈ పరీక్షని మరింత బాగా రాయొచ్చు" అని చెప్పారు. మళ్ళీ నెల తర్వాతో ఏమో మూడు సబ్జెక్టుల్లో పరీక్షలు మళ్ళీ జరిగాయి. బాగానే రాసాను. విచిత్రంగా నాకు అన్నీ సబ్జెక్టుల కంటే లెక్కల్లోనే ఎక్కువగా 92 మార్కులు వచ్చాయి. మొత్తం క్లాసులో ఉన్న అందరి కంటే, లెక్కలు బాగా చేస్తుందనే పేరున్న ఆ అమ్మాయి కంటే కూడా నాకే ఎక్కువ వచ్చాయి. ఇంకేముందీ.. ఎగిరి గంతేశాను. కానీ, ఆ అనుభవం తర్వాత మళ్ళీ జీవితంలో ఇంకెప్పుడూ ఎవ్వర్నీ పరీక్షలో సహాయం అడగలేదు. నాకు రాకపోతే ఆ ప్రశ్న వదిలేసి వచ్చానేమో తప్ప ఎవర్నీ అడగాలనుకోలేదు. అంత పెద్ద పాఠం నేర్చుకున్నానన్నమాట. ఆ సంఘటన గురించి ఇప్పుడాలోచిస్తే మా మాష్టారి గురించి చాలా గొప్పగా అనిపిస్తుంది. నేను ఏడుస్తున్నా సరే ఆ అమ్మాయి వైపు తప్పున్నట్టు అస్సలేమాత్రం మాట్లాడకుండా నా తప్పే నాకు ఎత్తి చూపించారు. ఈ రోజుల్లో అంత ప్రేమగా బుద్ధులు నేర్పించే టీచర్లు ఉన్నారో లేదో గానీ నాకైతే మనం చిన్నప్పుడు నేర్చుకున్న ఎన్నో విషయాల మీదే ఆధారపడి మన వ్యక్తిత్వం రూపు దిద్దుకుంటుందేమో అనిపిస్తుంది.