వానా వానా వల్లప్పా..

వాన.. ఒకటే వాన.. దాదాపు పదినాళ్ళ నుంచీ అస్సలు ఆగనంటూ మేఘాల్లో దాగనంటూ అదే పనిగా కురుస్తున్న జడివాన!
ఆకాశం కేసి చూస్తే నల్లటి మేఘాలే కనపడవు. అలాగని తెల్లటి మబ్బులు కూడా ఉండవు. ఆకాశమంతా ఖాళీ ఖాళీగా పల్చటి తెరలా కనిపిస్తుంది. అదిగో అలా అమాయకంగా అస్సలేం కదలిక లేనట్టు మూర్తీభవించిన మౌనంలా ఉంటుందా.. కానీ మనం కాస్త తల దించి ఏ చెట్ల వైపో, నేల వైపో చూస్తే అప్పుడు కనిపిస్తుంది. అల్లిబిల్లిగా అల్లుకుపోతూ సన్నటి వెండి దారాల్లాంటి వాన తుంపర. అలా నేల రాలుతున్న ఆ చినుకుల నాట్యం చూస్తూ చూస్తూ ఎంతసేపటికైనా సరే అలుపొచ్చో ఆకలేసో మనం పక్కకి తప్పుకోవాల్సిందే తప్ప అది ఆగే వాన కాదు.

నేనిలా అంటున్నానని ఆకాశం ఉడుక్కుంది కాబోలు.. ఉన్నట్టుండి దూరంగా చర్రున చిరుకోపంగా మెరిసిందో ఎర్రటి మెరుపు. క్షణం ఆగి మెరుపు వెనకాలే ఢమఢమా అని గట్టిగా ఉరిమింది. అబ్బో.. అయితే ఈ వానకి అలక నా మీదేనా అనుకునేసరికి నవ్వొచ్చింది.
సరే.. పంతం ఎవరి మీదైతేనేం గానీ ఈ సారి బాగా గట్టి పట్టే పట్టినట్టుంది చూడబోతే.. అందుకే ఇన్ని రోజులైనా ముసురు విడవడం లేదు. ఎవరో వెనకుండి తరుముతూ హడావుడి పెడుతున్నట్టు కాసేపు జలజలా కురవడం, మళ్ళీ తన దోసిట్లో నీళ్ళన్నీ నిండుకున్నాయేమోనన్నట్టు కాసేపు నెమ్మదించడం.. మళ్ళీ విజృంభించడం, కాసేపు శాంతించడం.. ఊ.. బానే ఉన్నాయి ఈ తుంటరి వాన ఆటలు.. తీరిగ్గా దానితో పాటు కూర్చుని నా కలవరింపులు..

అసలూ.. ఇలా వర్షాన్ని చూస్తుంటే ఇప్పటికిప్పుడు ఉన్నపళంగా బయటికి పరిగెత్తి కాళ్ళకి చెప్పులు లేకుండా వానలో నడవాలనిపిస్తోంది.
కాళ్ళ కింద తడిసిన మట్టి మెత్తగా జారుతుంటే, మరింత గట్టిగా అదిమి పట్టి అడుగులేస్తూ, మధ్య మధ్యన అరికాళ్ళలో సనసన్నగా గిలిగింతలు పెట్టే చిన్న చిన్న రాళ్ళ పలుకుల అల్లరి స్పర్శని అనుభూతిస్తూ, పచ్చటి పాదాలకి గోరింటాకు పండినట్టు ఎర్రటి గుమ్మట్టి బురద అంటుకుపోయేలా గంతులేస్తూ వాన నీళ్ళల్లో ఆడీ ఆడీ, ఇంట్లో నుంచి అమ్మ బెదిరింపుతో కూడిన పిలుపు వినపడేసరికి అయిష్టంగానే వాననొదిలి బుద్ధిగా ఇంట్లోకొచ్చి తల తుడుచుకుని తడి బట్టలు మార్చుకునీ, అప్పటి దాకా అంత వానలోనూ తెలియని చలిని అప్పుడే కొత్తగా గుర్తిస్తూ సన్నగా వణుకుతూ, రెండు కాళ్ళూ దగ్గరగా ముడుచుకుని మోకాళ్ళని గట్టిగా పొట్టలోకి లాక్కుని కాళ్ళ చుట్టూ రెండు చేతులూ వెచ్చగా చుట్టేసి, మోకాళ్ళ మీద గడ్డం పెట్టుక్కూర్చుని, వసారాలో నుంచి ఇంటిపై కప్పిన పెంకుల మీద నుంచి కిందకి జారే వాన నీటి ధారల్ని చూస్తూ, వంట గదిలో నుంచి వస్తోన్న అన్నం ఉడుకుతున్న వాసనకి అప్పటికప్పుడు ఆకలి గుర్తొచ్చి అన్నం కావాలని మారాం చేస్తూ, అప్పటి దాకా వాన నీళ్ళల్లో నానీ నానీ పాదాల మీద ఏర్పడిన చర్మపు ముడతల్ని చిత్రంగా చూసుకుంటూ చూపుడు వేలితో తడుముతూ అలా ఎందుకయ్యిందంటూ అమ్మతో ఆరాలు తీస్తూ, అప్పుడే పొయ్యి మీద నుంచి దించిన పొగలు కక్కుతున్న వేడి వేడి అన్నంలో పప్పుతో పాటు అమృతం కలిపి పెడుతున్న అమ్మ చేతి గోరు ముద్దలు తింటూ....... ఆహహా.. స్వర్గం అంటే అచ్చంగా అదే కదూ! నిజంగా ఆ చిన్నప్పటి రోజులు ఎంతందమైనవో!

హ్మ్మ్.. ఇప్పుడు బయటికెళ్ళి తడిచే ధైర్యం చెయ్యలేకపోతున్నా.. ఏం చెయ్యనూ.. వానతో పాటు చల్లగాలి కూడా కమ్మేస్తోంది మరి! మరీ ఇన్ని రోజులు ముసురు పట్టడం వల్లేమో వానలో అదే పనిగా తడిచిపోయి ఉన్న చెట్టూ పుట్టా కూడా చలికి వణుకుతున్నట్టు కనిపిస్తున్నాయి నా కళ్ళకి. అస్సలు గుమ్మం దాటి అడుగు బయటకి పెట్టాలనిపించట్లేదు. ఎంతసేపూ ఇలా కిటికీకి అతుక్కుపోయి అలా వానని చూస్తూ కూర్చోడమే బాగుంది.
ఇంటి ముందున్న పచ్చని చెట్టు కింద నేల కాస్త లోపలికి కుంగిపోయి చిన్న గుంటలా ఏర్పడింది. దాన్నిండా వాన నీళ్ళు నిండాయి. చెట్టు మీద చిక్కగా అలుముకున్న ఆకుపచ్చటి నక్షత్రాల్లాంటి ఆకుల మీద నుంచి వాన చినుకులు మెల్లమెల్లగా ఒక్కోటీ కిందకి జారిపడుతున్నాయి. ఒక్కో చినుకూ పడ్డప్పుడల్లా ఏదో మ్యాజిక్ చేసినట్టు ఎక్కడి నుంచో ప్రత్యక్షమైపోయి దాని చుట్టూ గుండ్రంగా తిరుగుతున్న అలల తరంగాల వలయాలు అలా అలా మధ్యలో మొదలై క్రమంగా పెద్దవవుతూ అంచులదాకా వెళ్ళి చటుక్కున మళ్ళీ ఎక్కడికో మాయమైపోతున్నాయి. ఈ లోపు మళ్ళీ ఇంకో చినుకు.. మళ్ళీ ఇంకోటి.. భలే ఉందీ ఆట! ఈ చినుకుల ఆటకి తాళం వేస్తున్నట్టు పైన పెంకుల మీద నుంచి కిందకి పడుతోన్న వాన నీళ్ళు నేల మీదున్న గులకరాళ్ళ మీద పడి చిత్రమైన శబ్దాలు చేస్తున్నాయి.

ఎవరో పిల్లలు వీధిలో వెళ్తూ కనిపించారు. రైన్ ఈజ్ కమింగ్ అనకూడదు, ఇట్స్ రైనింగ్ అనాలని చిన్నప్పుడు బళ్ళో చెప్పిన పాఠం గుర్తొచ్చింది.
వానొచ్చినప్పుడల్లా సాయంత్రం బడి నుంచి ఇంటికొచ్చే దారిలో వానపాములతో పాటు, బోల్డన్ని వానకోకులు కనిపించేవి. మనం వానకోకు అంటాం గానీ దాని అసలు పేరు వానకోయిల తెల్సా.. అని బళ్ళో ఎవరో స్నేహితులు చెప్పిన గుర్తు. ఇంతకీ వానకోకులంటే ఒక రకం పాములు. పసుప్పచ్చగా ఉంది నల్ల చుక్కలుంటాయి. అది కరిచే పాము కాదనీ, భయపడక్కర్లేదని చెప్పేవాళ్ళు చిన్నప్పుడు. వర్షం వచ్చినప్పుడు తెగ కనిపించేవి ఈ వానకోకులు. వానకి కప్పలు కూడా బయట పడేవేమో, కొన్ని సార్లు కప్పల్ని మింగుతూనో, అప్పుడే మింగేసో కూడా కనపడేవి. అమ్మోయ్.. ఈ మాట చెప్తుంటేనే నాకు భయమేస్తోంది. కరిచేవో కరవనివో తర్వాత సంగతి గానీ అసలీ పాము అన్న పదం వింటేనే చచ్చే భయం నాకు. అనవసరంగా ఇప్పుడిది గుర్తొచ్చింది. :(
పోనీ.. ఈ భయం పోడానికి కాసేపు అర్జునా.. అర్జునా.. అనుకోనా? చిన్నప్పుడు వానొచ్చినప్పుడల్లా పెద్ద పెద్ద ఉరుములూ, మెరుపులూ, పిడుగులూ శబ్దాలు వినిపిస్తుంటే అమ్మమ్మ చెప్పేది.. "అర్జునా అర్జునా.." అనుకుంటే అస్సలేం కాదు మనకి అని. అర్జునుడు ఏ దేవలోకంలోనో దుష్టశిక్షణ నిమిత్తం యుద్ధం చేస్తుంటే ఆ అర్జున బాణాల ధాటికి ప్రకృతి కంపించి ఇలా ఉరుములూ, పిడుగులూ వస్తాయట. అందుకని మనకి భయమేస్తోందని "అర్జునా.. ఫల్గుణా.." అని వేడుకుంటే కాస్త నెమ్మదిస్తాడన్నమాట అర్జునుడు. భలే ఉంది కదూ కథ! కథే అయినా సరే చిన్నప్పుడు ఎంత ధైర్యంగా ఉండేదో అలా అనుకోవడం. నేనూ, తమ్ముడైతే మరీనూ.. ఈ ఉరుముల శబ్దాల మధ్య మా పిలుపులు ఎక్కడో వేరే లోకంలో ఉన్న అర్జునుడికి వినిపిస్తాయో లేదోనని బాగా ఘాట్టిగా కేకలు వేసేవాళ్ళం అర్జునా అర్జునా అని. :)

హుమ్మ్.. ఇదేం పాడు వానో గానీ అటు తిరిగీ ఇటు తిరిగీ మళ్ళీ మళ్ళీ చిన్నతనంలోకే లాక్కెళుతుంది. జ్ఞాపకాల వానలోంచి కాస్త తెప్పరిల్లి ఈ లోకంలోకి వచ్చి చూస్తే ఎదురుగా కిటికీ అద్దమంతా చిందర వందరగా పరచుకున్న వాన చినుకులు..
కిటికీ అద్దం మీద పడిన చినుకుల మూలంగా అద్దం మసక మసగ్గా అయిపోయింది. ఏడుస్తున్నప్పుడు కూడా అచ్చం ఇంతే కదా.. చుట్టూ ప్రపంచం అంతా మసకబారిపోతుంది. ఏడుపుకీ వర్షానికీ చాలానే పోలికలుంటాయేమో! వాన వెలిసాక ఆకాశం తేటపడినట్టు, ఒకోసారి కళ్ళు వర్షించాక మనసు తేలికపడుతుంది. వాన గురించి ఆ మధ్యెప్పుడో రాసుకున్న వాక్యాలు గుర్తొస్తున్నాయి..

వానెంత పిచ్చిదీ..
నా వేదనని తన కన్నుల్లో కరిగిస్తోంది!
వానెంత మంచిదీ..
నన్నూ, నా కన్నీళ్ళనీ తనలో కలిపేసుకుంటోంది!