Tuesday, July 14, 2020

ఐతే... అదే నిజమైతే!

నాజూకైన నల్లటి రెక్కల మీద కెంజాయ రంగు చుక్కలద్దుకుని రివ్వున ఎగిరే  సీతాకోకచిలుక సంబరాన్ని చూస్తూనే ఆకుచిలుకలా గాలిలో తేలిపోవాలనిపిస్తుంది.
వెండిమబ్బుల వాకిట్లో వయ్యారంగా గిరికీలు కొడుతున్న ఊదారంగు పిట్ట వినోదాన్ని చూస్తూనే రెక్కలు కట్టుకు ఎగిరిపోవాలనిపిస్తుంది.
తెల్లవారుతూనే మంచులో తడిసిన మెత్తని పచ్చిక మీద గంతులు వేస్తున్న కుందేలు ఉల్లాసాన్ని చూస్తూనే చెవులపిల్లిలా మారిపోవాలనిపిస్తుంది.
వసంతం వస్తూనే ఒక్కసారిగా పుట్టుకొచ్చిన వేనవేల లేతాకుపచ్చ చివుళ్ళ మధ్యన చిన్న చీమనై తిరుగుతూ తప్పిపోవాలనిపిస్తుంది.
మామిడిచెట్టు గుబురులో దాగి వగరైన మావిచిగురు తింటూ తీపిరాగాలు పాడే ఎలకోయిల స్వరమాధుర్యంలో కరిగిపోవాలనిపిస్తుంది.
వెన్నెల తాగిన మత్తులో తూలుతున్న నక్షత్రాలు గుప్పెడు నేలకి జారి చెట్లపై చిక్కుకున్నట్టున్న పున్నాగపూల పరిమళపు పారవశ్యంలో దాగిపోవాలనిపిస్తుంది.
సృష్టిలో ఇంత చిన్న చిన్న జీవులన్నీ పట్టలేని ఆనందంలో మునిగి తేలుతుంటే, నాకు మాత్రం ఇంకా సులువు చిక్కడం లేదు.
యుగయుగాలుగా అన్వేషిస్తూనే ఉన్నాను.
వెతికి వెతికి అలసిపోయిన నాకు, ఇదిగో, ఇప్పుడే, సరిగ్గా ఇదే క్షణాన భ్రాంతి తొలగి నా యోగ్యత ఏమిటో స్ఫురించింది.
'నేను' అనే వెదురు ముక్కగా నా అస్తిత్వాన్ని వదలి నీ చేతుల్లో ఇమడగలిగిన క్షణాన కదా.. నీ ఊపిరిని తనువెల్లా నింపుకుని అమరానుభూతిని పొందే అమృతయోగం దక్కేది!
ఆద్యంతరహితమైన నీ వేణుగాన సమ్మోహనంలో తాదాత్మ్యం చెందే ఆ అపురూప క్షణం ఎన్నడో కృష్ణా!


Wednesday, March 28, 2018

బంధం

నువ్వెవరివో? నాకేమౌతావో!
లోకం ఆడించే వైకుంఠపాళిలో తలమునకలై నీ ఊసే లేకుండా రోజులు గడుస్తాయి. ఏమో అలా ఎలా అసంకల్పితంగా నీకు దూరమౌతానో, జవాబు తెలీని ప్రశ్న!
మళ్ళీ దివ్యలోకం నుంచీ ఊడిపడతావో, ఉన్నట్టుండి చప్పున మనసులో మెదులుతావు. నీ తలపొస్తూనే తనతో పాటు ఇంకిపోయిన కళ్ళలోకి తడిని మోసుకొస్తుంది.
నే పట్టలేనంత గుబులు మనసులోనే ఇమడలేక కళ్ళలోంచి ఉబికొస్తానంటుంది. ప్రేమో, నిస్సహాయతో నన్ను అమాంతం కమ్మేసి అచేతనంగా కట్టిపడేస్తుంది. 
రోజంతా వేసవి ప్రతాపానికి వాడిపోయిన మల్లెతీగ పైకి చుక్కలవేళకి జాలిగా వీచే లేత గాలి తెమ్మెరలా లీలగా గుర్తొచ్చే నీ గొంతు ఎంత గొప్ప ఓదార్పనీ!

Tuesday, March 14, 2017

ఐ మిస్ యూ


నీలాంటి నువ్వు నాకు ఎదురుపడతావని సరదాకైనా ఊహించలేదు..
ఎన్ని ఉదయాలు నువ్వు ఊదిన కొత్త ఊపిరితో నిదుర లేచానో..
ఎన్ని తీరిక లేని రోజులు నీతో చెప్పాలనుకున్న మాటలు పేర్చుకుంటూ ఉవ్విళ్ళూరానో.. 
ఎన్ని మధ్యాహ్నాలు నీతో కూర్చుని కబుర్లాడుతూ ఆకలి సంగతి మరిచానో..
ఎన్ని అందమైన సాయంకాలాలకి నువ్వూ, నేనూ కలిసి రంగులద్దామో..
ఎన్ని అపరాత్రులు వెన్నెల సాక్షిగా మనిద్దరం నిద్రని తరిమేశామో..

చిరుజల్లుల్లో తడిసిన సంబరాలు, మంచుపూలతో సయ్యాటలు, పూకొమ్మలతో మురిపాలు, పాటలతో సరాగాలు, చిన్నతనపు తాయిలాల రుచులు, అల్లరి వయసు అచ్చట్లు ముచ్చట్లు, అందాలు, ఆనందాలు, ఆటలు, పాటలు, ఆవేశాలు, ఆక్రోశాలు, ఊహలు, ఊసులు, కథలు, వెతలు, తలపులు, తపనలు... నీ సమక్షంలో ఎన్నెన్ని మధురక్షణాలు జీవం పోసుకున్నాయో! కాలధర్మానికి అతీతంగా ఆ మధురక్షణాలన్నీటినీ అక్షరంగా మలచి నా చిన్ని మనసు పలికిన భావాలని అమరం చేశావు.

నీ చేతిలో చెయ్యి వేసి అమాయకంగా నీ కళ్ళలోకి చూస్తూ కూర్చున్న నాకు, నాకే తెలియని ఒక కొత్త నన్ను సృష్టించి నా కళ్ళకి నన్నెంతో అందంగా చూపించావు. అసలూ.. మొత్తంగా నువ్వంటే నాకేమిటో నీకెలా చెప్పనూ?

అది సరే.. ఇప్పుడు ఇదంతా కొత్తగా ఎందుకు చెప్తున్నట్టూ అంటే... ఎందుకో నీకు తెలీదూ? దూరం వచ్చి గట్టిగా అరిచి చెప్తే గానీ దగ్గరితనం విలువ తెలుసుకోలేమట.. నిజంగా! నిన్ను నేను చాలా చాలా మిస్ అయ్యాను అని చెప్పడానికి.. ఉహూ కాదు కాదు.. నేను నీ పక్కన లేకపోవడం వల్ల నన్ను నేనే ఎంతో కోల్పోయానూ అని చెప్పడానికొచ్చాను. మళ్ళీ ఆనాటి వసంతం మన ముంగిట్లో సరికొత్తగా విరిస్తే ఎంత బావుండునో కదూ!