చుట్టూరా
కనిపిస్తోందే ఈ విశాలమైన ఆకాశమంతా
ఒకప్పుడు చీకటిగా నల్లటి నిశ్శబ్దంలో ఉండేది. అప్పుడు ఓ అరుదైన అపురూప
ఘడియన తన చిరునవ్వు కిరణాలు
ఈ ఆకాశమంతా ప్రసరించి ముందు తెల్లటి వెలుగుతో
మొదలై చివరికి అందమైన నీలివర్ణంగా నిండిపోయింది. ఆ అద్భుతాన్ని నేను
అబ్బురంగా చూస్తుండగానే మరిన్ని వింతలు జరిగాయి.
అదొక అమోఘమైన సృష్టి కావ్యం.. ఊహకందని ఇంద్రజాలం!
తన పసిమి చూపులు సోకిన ప్రతి చోటా జీవం విరిసింది. తన మోమున ఉదయించిన చిరు దరహాస రేఖలు కాంతి పుంజాలుగా మారి అచేతనంగా ఉన్న ఈ విశ్వంలో ఉత్తేజాన్ని నింపాయి. ఎన్నో రంగురంగుల లోకాలకి ప్రాణం పోశాయి.
తను ధారపోసిన శక్తి నాలోనూ ప్రాణప్రతిష్ఠ చేసింది. తన నులివెచ్చని స్పర్శతో నాలో కొత్త ఊపిరి పోసుకుంది. ఆ చల్లని చూపులు విరజిమ్మే వెలుగులు నాలో ఆకుపచ్చని జీవాన్ని నింపాయి. ఆ జన్మాంతం ఎండి బండ బారిన గుండెలో చిరుజల్లుల్ని కురిపించి యుగాల దాహార్తిని తీర్చాయి. తనలోని దివ్య తేజస్సు కనగానే యుగాలుగా నాలో ఆవరించిన స్తబ్దత ఆవిరైపోయి కొత్త చలనం వచ్చి ఆ సమ్మోహన శక్తికి దాసోహమంటూ అప్రయత్నంగానే తన చుట్టూ పరిభ్రమించసాగాను. సరిగ్గా అప్పుడే కాలం కదలడం మొదలైంది.
తన చేత అదృశ్యంగా ఉండే మంత్రదండంతో మంత్రించినట్టు అలవోకగా ఎన్నెన్నో చిత్రవిచిత్రాలు సంభవించాయి. అంతవరకూ కనీ వినీ ఎరుగని అందాలూ, ఆనందాలెన్నో విందులు చేసాయి.
ఆనాటి నుంచీ అనుదినమూ ఉషోదయాల బంగారు క్షణాల్ని, సాయంసంధ్య చిత్రించే రంగవల్లుల్ని, నిశి రాత్రిలో తళుక్కున మెరిసి మురిసే తారల్ని, జాబిలి చేత రాయబారమంపి పండించే వెన్నెలనీ అనుభూతిస్తున్నాను. అంతేనా! ఇంకా.. తెల్లటి మంచంటి స్వచ్ఛతని, వాన చినుకంటి మృదుత్వాన్ని, ఆకాశమంటి విశాలత్వాన్ని, సంద్రమంటి కనిపించని లోతుల్ని, అగ్గిరవ్వంటి ఆగ్రహావేశాల్ని, సుడిగాలంటి ప్రతాపాన్నీ, కారడవుల్లాంటి కాఠిన్యాన్ని, జలపాతమంటి చురుకుదనాన్ని, చీకటి వెలుగులని, సుఖదుఃఖాల్ని, ఆరు రంగుల ఇంద్రధనస్సునీ, ఆరు ఋతువుల నిండిన మాధుర్యాన్ని, కమ్మని తేనెలూరే పూబాలలని, పూరెమ్మల చెక్కిలి పైన ఆర్తిగా నిలిచే మంచు బిందువుల ముద్దుల్నీ, మధుర మకరందాన్ని కొల్లగొట్టిపోయే చిలిపి తుమ్మెదల్ని, రంగురంగు రెక్కల సీతాకోకచిలుకల్ని, మబ్బుల దాకా ఎగిరే పక్షులనీ, రాజసం ఒలకబోసే సింహపు కొదమనీ, విశ్వాసంగా చెలిమి చేసే జంతుజాలాన్నీ, మానవత్వం పరిమళించిన మనిషినీ, అనుపమాన సౌందర్యం మూర్తీభవించిన అతివనీ, పాలు గారే పసిపాపల నవ్వుల్నీ......... ఇలా ఎన్నని చెప్పనూ.. తను అనుగ్రహించిన వరప్రసాదంగా లెక్కకందనన్ని అద్భుతాలకి ఆలవాలమై మహదానందంగా విలసిల్లుతున్నాను నేను.
నిరుపమానమైన స్వయంప్రకాశకత్వం తనకే సొంతం.. అనన్య సామాన్యమైన తన శక్తిసామర్థ్యాలు ఎన్నో జవజీవాలకి ఆధారం.. తన నీడన ప్రాణం పోసుకున్న ఎందరికో తనొక గోరువెచ్చని జ్ఞాపకం.. తన దివ్యస్పర్శ నిత్యనూతనం, అమరం, అజరామరం!
అనుక్షణం తన చుట్టూ పరిభ్రమించడటమే నాలో ప్రాణస్పందనకి నిదర్శనం. ఎన్నటికీ తనివి తీరనంత అనురాగమున్నా నిర్దిష్టమైన దూరాన కట్టి ఉంచడం తనకే సాధ్యమైన స్వయంనియంత్రణ. తన పసిడి కిరణాల వెలుగులు ఇంకా ఎన్నెన్ని ప్రపంచాల్లో జీవం నింపాల్సి ఉన్నాయో కదా.. అందుకని అంతటి శక్తిని ఒడిసిపట్టి బంధించి ఉంచాలనుకోడం అసాధ్యమే కాదు, న్యాయం కూడా కాదుగా మరి.. అందుకే మా మధ్యన ఈ తప్పని దూరమన్నమాట!
కాలం పరుగు నేర్చింది తన చేతుల్లోనే.. కాలం కొలత మొదలైంది తన వెంట తిరిగే నా పరుగుతోనే.. తన చుట్టూ ఒక ప్రదక్షిణ పూర్తి చేసిన గడువే కాలచక్రంలో ఏడాదిగా ముద్రపడి తిరిగి నన్ను మొదటి అడుగు వేసిన చోటుకి చేరుస్తుంది. మా ప్రేమ జనించిన తొలి క్షణాన్ని గుర్తు చేస్తుంది. ఆ మధుర జ్ఞాపకాన్ని తలచి మురిసి సంతోషంగా సంతృప్తిగా నా పెదవంచున ఒలికే చిన్ని చిరునవ్వు సాక్షిగా మరో ప్రదక్షిణానికి నాంది.. ఇది తుది దాకా అనునిత్యం సాగే మా ప్రేమ ప్రయాణం.. నాకు ప్రాణప్రదమైన మా ప్రణయయాత్ర!
నేను భూమిననీ.. నా ప్రేమయాత్ర సూర్యుడి చుట్టూ.. అని మరి చెప్పక్కర్లేదుగా!
అదొక అమోఘమైన సృష్టి కావ్యం.. ఊహకందని ఇంద్రజాలం!
తన పసిమి చూపులు సోకిన ప్రతి చోటా జీవం విరిసింది. తన మోమున ఉదయించిన చిరు దరహాస రేఖలు కాంతి పుంజాలుగా మారి అచేతనంగా ఉన్న ఈ విశ్వంలో ఉత్తేజాన్ని నింపాయి. ఎన్నో రంగురంగుల లోకాలకి ప్రాణం పోశాయి.
తను ధారపోసిన శక్తి నాలోనూ ప్రాణప్రతిష్ఠ చేసింది. తన నులివెచ్చని స్పర్శతో నాలో కొత్త ఊపిరి పోసుకుంది. ఆ చల్లని చూపులు విరజిమ్మే వెలుగులు నాలో ఆకుపచ్చని జీవాన్ని నింపాయి. ఆ జన్మాంతం ఎండి బండ బారిన గుండెలో చిరుజల్లుల్ని కురిపించి యుగాల దాహార్తిని తీర్చాయి. తనలోని దివ్య తేజస్సు కనగానే యుగాలుగా నాలో ఆవరించిన స్తబ్దత ఆవిరైపోయి కొత్త చలనం వచ్చి ఆ సమ్మోహన శక్తికి దాసోహమంటూ అప్రయత్నంగానే తన చుట్టూ పరిభ్రమించసాగాను. సరిగ్గా అప్పుడే కాలం కదలడం మొదలైంది.
తన చేత అదృశ్యంగా ఉండే మంత్రదండంతో మంత్రించినట్టు అలవోకగా ఎన్నెన్నో చిత్రవిచిత్రాలు సంభవించాయి. అంతవరకూ కనీ వినీ ఎరుగని అందాలూ, ఆనందాలెన్నో విందులు చేసాయి.
ఆనాటి నుంచీ అనుదినమూ ఉషోదయాల బంగారు క్షణాల్ని, సాయంసంధ్య చిత్రించే రంగవల్లుల్ని, నిశి రాత్రిలో తళుక్కున మెరిసి మురిసే తారల్ని, జాబిలి చేత రాయబారమంపి పండించే వెన్నెలనీ అనుభూతిస్తున్నాను. అంతేనా! ఇంకా.. తెల్లటి మంచంటి స్వచ్ఛతని, వాన చినుకంటి మృదుత్వాన్ని, ఆకాశమంటి విశాలత్వాన్ని, సంద్రమంటి కనిపించని లోతుల్ని, అగ్గిరవ్వంటి ఆగ్రహావేశాల్ని, సుడిగాలంటి ప్రతాపాన్నీ, కారడవుల్లాంటి కాఠిన్యాన్ని, జలపాతమంటి చురుకుదనాన్ని, చీకటి వెలుగులని, సుఖదుఃఖాల్ని, ఆరు రంగుల ఇంద్రధనస్సునీ, ఆరు ఋతువుల నిండిన మాధుర్యాన్ని, కమ్మని తేనెలూరే పూబాలలని, పూరెమ్మల చెక్కిలి పైన ఆర్తిగా నిలిచే మంచు బిందువుల ముద్దుల్నీ, మధుర మకరందాన్ని కొల్లగొట్టిపోయే చిలిపి తుమ్మెదల్ని, రంగురంగు రెక్కల సీతాకోకచిలుకల్ని, మబ్బుల దాకా ఎగిరే పక్షులనీ, రాజసం ఒలకబోసే సింహపు కొదమనీ, విశ్వాసంగా చెలిమి చేసే జంతుజాలాన్నీ, మానవత్వం పరిమళించిన మనిషినీ, అనుపమాన సౌందర్యం మూర్తీభవించిన అతివనీ, పాలు గారే పసిపాపల నవ్వుల్నీ......... ఇలా ఎన్నని చెప్పనూ.. తను అనుగ్రహించిన వరప్రసాదంగా లెక్కకందనన్ని అద్భుతాలకి ఆలవాలమై మహదానందంగా విలసిల్లుతున్నాను నేను.
నిరుపమానమైన స్వయంప్రకాశకత్వం తనకే సొంతం.. అనన్య సామాన్యమైన తన శక్తిసామర్థ్యాలు ఎన్నో జవజీవాలకి ఆధారం.. తన నీడన ప్రాణం పోసుకున్న ఎందరికో తనొక గోరువెచ్చని జ్ఞాపకం.. తన దివ్యస్పర్శ నిత్యనూతనం, అమరం, అజరామరం!
అనుక్షణం తన చుట్టూ పరిభ్రమించడటమే నాలో ప్రాణస్పందనకి నిదర్శనం. ఎన్నటికీ తనివి తీరనంత అనురాగమున్నా నిర్దిష్టమైన దూరాన కట్టి ఉంచడం తనకే సాధ్యమైన స్వయంనియంత్రణ. తన పసిడి కిరణాల వెలుగులు ఇంకా ఎన్నెన్ని ప్రపంచాల్లో జీవం నింపాల్సి ఉన్నాయో కదా.. అందుకని అంతటి శక్తిని ఒడిసిపట్టి బంధించి ఉంచాలనుకోడం అసాధ్యమే కాదు, న్యాయం కూడా కాదుగా మరి.. అందుకే మా మధ్యన ఈ తప్పని దూరమన్నమాట!
కాలం పరుగు నేర్చింది తన చేతుల్లోనే.. కాలం కొలత మొదలైంది తన వెంట తిరిగే నా పరుగుతోనే.. తన చుట్టూ ఒక ప్రదక్షిణ పూర్తి చేసిన గడువే కాలచక్రంలో ఏడాదిగా ముద్రపడి తిరిగి నన్ను మొదటి అడుగు వేసిన చోటుకి చేరుస్తుంది. మా ప్రేమ జనించిన తొలి క్షణాన్ని గుర్తు చేస్తుంది. ఆ మధుర జ్ఞాపకాన్ని తలచి మురిసి సంతోషంగా సంతృప్తిగా నా పెదవంచున ఒలికే చిన్ని చిరునవ్వు సాక్షిగా మరో ప్రదక్షిణానికి నాంది.. ఇది తుది దాకా అనునిత్యం సాగే మా ప్రేమ ప్రయాణం.. నాకు ప్రాణప్రదమైన మా ప్రణయయాత్ర!
నేను భూమిననీ.. నా ప్రేమయాత్ర సూర్యుడి చుట్టూ.. అని మరి చెప్పక్కర్లేదుగా!
