కృష్ణా.. నీవు రావు.. నిదుర రాదు!

కృష్ణా.. రేయి నడి జాము దాటిపోయింది. చందమామ నడి నెత్తి మీదకి వచ్చినట్టున్నాడు. వెచ్చగా వెలుగుతోంది ఈ వెన్నెల రాత్రి. ఆకాశంలో తేలిపోతూ హొయలొలికిస్తున్న మబ్బుల ముంగిట్లో చందమామా చుక్కలూ ఇంకా సయ్యాటల్లోనే మునిగి ఉన్నారు. మధురంగా మత్తెక్కిస్తోన్న వెన్నెలుంది. మురిపాలారబోసే నేనున్నాను. కానీ ముద్దారగ చేరదీసేందుకు చెంతన నువ్వు లేవుగా మరి.. అని తలపుకి రాగానే నా మోము చిన్నబోతోంది.

అప్పటి దాకా తలుపు చాటున దొంగలా దాగుండి పొంచి చూస్తున్న చల్లటి గాలి తెమ్మెర అదాటున నను చుట్టేస్తూ నిలువెల్లా వణికించేసింది. ఒక్క క్షణం ఉక్కిరి బిక్కిరైపోయాను. కాసేపటికి నా వణుకు తగ్గి నిమ్మళించాక ఇదేం పద్ధతంటూ ఆ తుంటరి గాలిని కోప్పడ్డాను.
వెంటనే అది మొహం ముడుచుకుని "నీ కృష్ణుడిని తలపిద్దామని నేనింత సేపు నీ కోసం వేచి ఉండి నిన్ను మురిపించాలని చూస్తే ఇదేనా నువ్వు నాకిచ్చే బహుమానం!" అంటూ నా మీద అలక బూనింది.
నేనేమో గట్టిగా నవ్వేస్తూ "నా కృష్ణుడితో నీకు పోలికా.. నువ్వు గానీ కలగనడం లేదు కదా!" అన్నాను మరింత ఉడికిస్తూ.
"అంటావోయ్.. ఏమైనా అంటావ్.. నీకేమో నీ కృష్ణుడి మీద మనసూ, నాకేమో నీ మీద అభిమానం. నువ్వెన్నన్నా నిన్ను వదలి పోలేననేగా నీకింత అలుసు" అంటూ బుంగమూతి పెట్టింది గాలి తెమ్మెర.
నేను కిలకిలా నవ్వేస్తూ "ఒప్పుకుంటాను. నువ్వు నా ప్రియనేస్తానివి. కానీ కృష్ణుడంటే వేరే ఎవరో కాదుగా మరి.. అచ్చంగా నా ప్రాణంలో ప్రాణమే కదూ! అందుకని వేరే మాటే లేదు" అన్నాను నేను సర్ది చెప్తున్నట్టుగా.
"సరి సరి.. నీ కృష్ణప్రేమ నాకు తెలియనిదా.. నువ్వూ, నీ కృష్ణుడూ అంతే చాలంటావ్. మరిహ నేనెందుకు మధ్యన. నేను వెళ్తున్నాలేవోయ్" అంటూ నా నుంచి దూరంగా పరుగు తీసింది గాలి తెమ్మెర.

కృష్ణా.. ఆనాటి రేయి నీకు జ్ఞాపకముందా? కృష్ణ పక్షపు రోజుల్లో ఒక నాడు మనమిరువురమూ వెన్నెల్లో పొన్నచెట్టు నీడన చేరి ఊసులాడుకుంటున్నప్పుడు చంద్రకాంతి తీక్షణతని అంచనా వేస్తూ ఆనాటి తిథి కృష్ణ విదియ కాబోలన్నాను నేను. నువ్వేమో కాదు కాదు కృష్ణ తదియ అన్నావు. ఎంతకీ మన వాదన తెగకపోయేసరికి నువ్వప్పుడు చందమామనే అడుగుదామన్నావు. మన తగవు చూసి చందమామ నవ్వి "మీరిరువురూ నా కళ్ళ ముందుండగా విదియో తదియో ఎలా అవుతుంది.. నిండు పున్నమి అవుతుంది గానీ.." అంటూ వెన్నెల పువ్వులు జల్లిపోయాడు మన మీద.

మరొక నాటి రేయి పాలమీగడ మీద పంచదార నేనంటూ నువ్వు నా పెదవందుకునే వేళ నేను ఆకాశంలో వెన్నెల మెరుపులు చూసుకు మిడిసిపడుతున్న వెలుగు జిలుగుల జాబిల్లికేసి చూపిస్తే "నా రాధ చెంతనుండగా వేరే వెన్నెల వెలుగేల.." అంటూ నింగిలోని జాబిల్లిని అమాంతంగా తెంపుకొచ్చి తలగడ కింద దాచేసావు. ఎంతటి చిలిపితనం కృష్ణా నీది!
ఆకాశంలో కన్నా నీ నల్లటి కురులలోనే ఈ చుక్కలు అందంగా ఒదిగిపోతాయంటూ గుప్పిట నిండుగా చుక్కలు దూసుకొచ్చి నా జడలో తురిమావే.. ఎంత అల్లరివాడివి కృష్ణా నువ్వు!
ఈ నడి రేయి జామున నీవు చెంత లేక నిదుర రాక.. నీ సాన్నిహిత్యంలో గడిపిన క్షణాల జ్ఞాపకాల పరిమళాలన్నీ ఎద లోగిలిలో వెల్లువెత్తుతుండగా ఉండుండి నా మదిలో రేగే మధురోహలన్నీ చెవిలో గుసగుసగా వినిపిస్తూంటే ఉల్లము ఝల్లున పొంగి నీ తలపుల్లో తప్పిపోతూ ఈ రీతిన విరహాన వేగిపోతున్న నీ రాధను ప్రియమారగ దరిజేర రారాదా కృష్ణా!

నువ్వు లేని ఈ ఏకాంతాన్ని తలచుకుని మళ్ళీ నన్ను దిగులు ఆవరించేలోగా మరింత వేగంతో గభాల్న వచ్చి నన్ను చుట్టేసింది గాలి తెమ్మెర. ఈ మారు నన్ను మరింత మురిపించాలని వస్తూ వస్తూ మల్లెపందిరి మీద నుంచి మరుమల్లెల పరిమళాన్ని తోడుగా తీసుకొచ్చింది.
"రాధా.. నువ్వసలు క్షణమైనా నిదరోవట్లేదని మాకెంత బెంగగా ఉందో తెలుసునా.. నిన్ను గారంగా నే జో కొడతానుగా.. హాయిగా నిదురలోకి జారుకో.." అంటూ బుజ్జగించింది మల్లెల పరిమళం. నేను బదులు పలకలేదని కినుక వహించి "ఏం పాపం.. నీ కృష్ణుడి నులి వెచ్చని ఊపిరి సన్నగా జో కొడుతుంటే తప్ప నిదుర నీ దరి చేరదా.." అంటూ నన్ను అల్లరి పెట్టింది.
చల్లటి పిల్ల గాలొచ్చి సుతారంగా తాకిన ఉద్వేగంలో అలల్లా ఎగసిపడుతూ నుదుటి మీద వాలుతున్న నీలి ముంగురులు "ఇక మారాం మానుకుని బజ్జోమ్మా బంగారూ.." అంటూ గారంగా చెప్పినా వినిపించుకోలేదని "ఏవమ్మా రాధమ్మా.. ఆ మధుమోహనుడే వచ్చి నీ మోమందుకుని ముదమారగ ముద్దాడి చెక్కిలిపై కెంపులు పూయిస్తే గానీ నిదరోవా.." అంటూ గిలిగింతలు పెడుతూ మేలమాడాయి.

తెల్లటి పాల నురగ లాంటి మబ్బు తునకలతో నింపిన మెత్తని తలగడ తన ఒడిలో పడుకుంటే హాయిగా కునుకు పడుతుందని బతిమాలుతుంటే నేను మొండిగా కాదన్నానని "నీ నందనందనుని ఎదని అందంగా ఆలంకరించే పొగడపూల దండ మాదిరి తన కౌగిట ఒద్దికగా ఒదిగిపోతే గానీ నీకంత ఆదమరుపుగా కన్నంటుకోదు కదూ రాధా.." అంటూ నన్ను ఆట పట్టించింది.
గాలి తెమ్మెర మెల్లగా నా పక్కన చేరి "పోనీ.. నే కమ్మగా జోలపాట పాడనా నీ కోసం.." అంది అనునయంగా. "ఉహూ.." అన్నాన్నేను మరింత బింకంగా. "నీ కృష్ణుని హృదయ స్పందనల చిరుసవ్వడిలో మృదు మధురంగా వినిపించే లాలి పాట నీ చెవిన పడితే తప్ప నువ్వు నిద్రాదేవిని కరుణించవా రాధమ్మా.." అంటూ నిట్టూర్చింది.
అంతదాకా ఎంతో ఓరిమితో పరి పరి విధాల నన్ను బుజ్జగించ ప్రయత్నించి విసిగి వేసారిపోయిన నా నేస్తాలందరూ కలిసి చివరికి నా మీద యుద్ధానికి వచ్చారు.

"ఎందుకు నీకింత పంతం రాధా.. ఎంతసేపూ నీకా మోహనుడి ధ్యానమేనా.. అయినా నువ్వింతలా మమ్ములనందరినీ పట్టించుకోకుండా ఎంత సేపూ నా కృష్ణుడూ నా కృష్ణుడూ.. అంటూ కృష్ణనామస్మరణలో మునిగి తేలుతుంటావు గానీ ఆ మాయలమారి కృష్ణుడికి ఇదేమన్నా పడుతుందనుకున్నావా.. ఆయన ఎక్కడో దుష్టశిక్షణ శిష్ట రక్షణ చేస్తూనో, ప్రియభక్తుల పూజలందుకుంటూనో, తన ముద్దుల సత్య అలక తీర్చే పనిలోనో, పదహారు వేల గోపికలతో సరససల్లాపాలలో తలమునకలైపోయి అసలు నీ ఊసే మరచి ఉంటాడు తెలుసునా.." అంటూ నిష్టూరమాడారు.
నేను వాళ్ళకేసి చురుగ్గా చూస్తూ "నా మోహన మురారికి ఈ రాధపై గల అనురాగాన్ని మీరెవరూ ఎరుగజాలరు. నా కృష్ణుడి మనసేంటో నాకే బాగా తెలుసును. నా కృష్ణుడు ఎచటనున్నా తన హృదయ లయలో సదా నేను కొలువుంటాను" అన్నాన్నేను ఉక్రోషంగా.

నా నేస్తాలందరూ నీ కోసం నా ఎదురు చూపులని ఎలా పరిహసిస్తున్నారో కన్నావా కన్నా! ఈ ముద్దుల రాధ సరసన చేరనిదే నీ మోహన మురళి స్వరాలు పలకదన్నావే.. ఈ రాధ చిరునగవు సోకితేనే గానీ నీ శిఖలోని నెమలి పింఛం నాట్యమాడదన్నావే.. కనీసం అవైనా నా ఊసులు నీ చెవిన వేసి పరుగు పరుగున నిను నా చెంతకి తోడ్కొని రాలేవా కృష్ణా!

నీ మృదుపదముల సవ్వడి వీనుల సోకే మధుర క్షణాల కోసం మేనంతా కన్నులు చేసుకుని నీ రాకకై నిరీక్షిస్తున్నాను. ఈ రాధ పిలుపు ఆలకించి తక్షణమే నీ దర్శన భాగ్యం కలిగించి నీ కరకమల బంధనంలో నను ప్రేమగా పొదివి పట్టుకుని నీ గుండెల మీద చోటిచ్చి నను నిద్ర పుచ్చవూ కృష్ణా!