మిస్ 'పనిమంతురాలు'

అదేంటోగానీ నేను చిన్నప్పటి నుంచీ మహా చురుకైన పిల్లని. అంటే చకచకా అన్నీ పనులు చక్కబెట్టడంలో అనుకునేరు. కానే కాదు.. కూర్చుని మాటలు చెప్పడంలో! చిన్నప్పటి నుంచీ స్కూలు, చదువుకి సంబంధించిన విషయాలేవైనా సరే ఎప్పుడూ చురుకే. కానీ, ఇంటి దగ్గరికొచ్చేసరికి మాత్రం.. ప్రతీ దానికీ అమ్మ నామస్మరణమే! స్కూలుకెళ్ళే రోజుల్లో నా దినచర్య ఎలా ఉండేదంటే, పొద్దున్నే తక్కువలో తక్కువ కనీసం ఓ పదిసార్లు మా అమ్మ వచ్చి నన్ను నిద్ర లేపే ప్రయత్నం చేస్తుంది. నిద్ర లేపిన ప్రతీసారి సాగరసంగమంలో కమలహాసన్ లా భంగిమ మారుస్తూ మంచంలో ప్రదక్షిణాలు చేయడం నేను చేసే మొదటి పని. "ప్లీజ్ అమ్మా.. ఒక్క ఐదు నిమిషాలాగి మళ్ళీ లేపు" అనే మాటని తారకమంత్రంలా ప్రతీ ఉదయం స్మరిస్తూ ఉండేదాన్ని. నా యీ ప్రహసనం చూసి మా నాన్న గోడ గడియారంలో ఇరవై నిమిషాలు ఫాస్ట్ గా పెట్టారు. అయినా, నేను నా అమోఘమైన తెలివితేటలు ఉపయోగించి ఆ ఇరవై నిమిషాలు లెక్కేసుకునే లేచేదాన్ని. స్కూలు టైముకి సరిగ్గా ఓ అరగంటో, నలభై నిమిషాలో మిగిలి ఉన్నప్పుడు లేచేదాన్ని. ఇంక ఆ తరవాత టూత్ బ్రష్ దగ్గరి నుంచీ స్కూల్ టై, సాక్స్ దాకా అన్నీ అమ్మ అందివాల్సిందే! ఎనిమిది, తొమ్మిది తరగతులకి వచ్చేసరికి పక్కూర్లో ఉన్న స్కూల్లో చేరడం వల్ల రోజూ ఆటోలో వెళ్ళొచ్చేదాన్ని. ఆటో వచ్చే టైముకి చక్కగా రిబ్బన్లతో జడలల్లి, టిఫిను కూడా తినిపించి, లంచ్ డబ్బాతో సహా నన్ను సిద్దంగా ఉంచేది మా అమ్మ. సరిగ్గా ఆటోలో కాలు పెట్టబోయే ముందు "అమ్మా.. మంచినీళ్ళు" అని కేకేసేదాన్ని. అదేంటో తెలీదు కానీ ఎక్కడికన్నా బయటికెళ్ళాలంటే చాలు, సరిగ్గా అప్పుడే దాహమేస్తుంది నాకు. ఇప్పటికీ మా అమ్మ అంటుంది "చిన్నప్పటి నుంచీ యీ అలవాటు పోలేదు నీకు" అని.

అప్పుడప్పుడూ మా అమ్మా, అమ్మమ్మా కొంతమంది అమ్మాయిల గురించి తెగ మెచ్చుకునేవారు. ఎందుకంటే, వాళ్ళందరూ చాలా ఒద్దికగా, పద్దతిగా ఇంటి పనులూ, వంట పనులూ చక్కగా చేయడం, వాళ్ళింట్లో వాళ్లకి సహాయంగా ఉండటం, అన్నీటికంటే ముఖ్యంగా 'అమ్మాయంటే అలా ఉండాలి' అనే సర్టిఫికేటుని అందరి దగ్గరి నుంచీ పొందటం... వగైరా గొప్ప లక్షణాలన్నీ కలిగి ఉండటం వల్ల అలా మెచ్చుకునేవాళ్ళు. అలా మెచ్చుకుని ఊరుకోకుండా, మధ్య మధ్యలో నా మీద పడేవాళ్ళు. "నువ్వూ ఉన్నావ్ ఎందుకూ.. అమ్మాయన్నాక అన్నీ పనులూ చక్కబెట్టే నేర్పరితనం ఉండాలి. రేపు వెళ్ళే ఇంటి దగ్గర 'ఎవరమ్మా నిన్నింత గొప్పగా పెంచిన ఆ మహాతల్లి' అని నీ మొహం మీదే మమ్మల్ని అ(క)డుగుతారు?" అంటూ ఎప్పుడన్నా అన్నారనుకోండి. వెంటనే నేనేం తడుముకోకుండా "అదేంటే అలా అంటారు.. ఎంత మాట ఎంత మాట.. వాళ్ళంతా ఇదిగా అడిగితే మా తల్లి గారు ఫలానా.. మా అమ్మమ్మ గారు ఫలానా.. అని ఆ మాత్రం వివరాలు చెప్పకపోనా ఏంటి?" అని బదులు చెప్పేదాన్ని నేను. వాళ్ళు అప్పుడేమంటారో మీకు తెలుసుగా! ఏముందీ.."ఇలా మాటకి మాట చెప్పమంటే మాత్రం ముందుంటావ్! నువ్వు కూడా కాస్తో కూస్తో పని నేర్చుకోవచ్చుగా" అంటారు.

ఏదో మాటల సందర్భంలో అలా ఓ మాట అంటుంది గానీ, మా అమ్మ ఎప్పుడూ గట్టిగా నువ్వీ పని చెయ్యి అనేది కాదు. ఎలా అంటుంది పాపం నా బద్ధకం గురించి తెలిసి కూడా. ఓసారిలాగే సోఫాకి అతుక్కుని టీవీ చూస్తూ "అమ్మా.. మంచీళ్ళు.." అని కేక పెట్టాను. మా అమ్మకి ఒళ్ళు మండి "పొద్దుటి నుంచీ అలానే బద్దకంగా పడుకుంది గాక, పదడుగుల దూరంలో ఉన్న మంచినీళ్ళు కూడా తెచ్చుకోలేవా? నేను చేస్తున్న పనాపి నీకు తెచ్చివ్వాలా? నీకు దాహమేస్తే నువ్వే తెచ్చుకో" అని సహాయ నిరాకరణోద్యమం చేద్దామనుకుంది నా మీద. కానీ, నేను మాత్రం అలాగే బద్దకంగా టీవీ చూస్తూ దాహం సంగతే మర్చిపోయాను. ఓ అరగంటయ్యాక మా అమ్మెందుకో ఆ గదిలోకొచ్చి నీళ్ళు తాగావా అంటే లేదన్నాను. అంతే, మా అమ్మకి చాలా కోపం, బాధా రెండూ కలిగాయి. ఇంత బద్దకమా అని కోపం.. దాహం వేసినా ఇంతసేపు నీళ్ళు తాగకుండా ఉన్నానే అని బాధ. పాపం అప్పటికప్పుడు ఓ గ్లాసు మంచినీళ్ళు తెచ్చి తాగించింది. అంతటి ఘన చరిత్రన్నమాట నాది!

అలాంటి నాకు ఓ రోజు బుర్రలో ఏదో పురుగు తిరిగి మా అమ్మ దగ్గరికెళ్ళి, అమ్మా నేనివాళ నీకు పనిలో సాయం చేస్తాను అని అడిగా! నాలో వచ్చిన ఆ పెనుమార్పుకి మా అమ్మకి ఉక్కిరి బిక్కిరై కళ్ళల్లో ఆనంద బాష్పాలు వచ్చినంత పనయింది. సరే, యీ దొండకాయలు కోసివ్వు అంది. సరేనని చెప్పి వంట గదిలో కాకుండా హాల్లో మధ్యలో ఓ పేద్ద సెట్టింగు వేసుకున్నా దొండకాయలు కోసే ప్రాజెక్టు కోసం. ఓ పేద్ద గిన్నెలో నీళ్ళు తీసుకుని, అందులో దొండకాయలేసి అది తీస్కెళ్ళి అక్కడ పెట్టుకున్నా. ఇంకో గిన్నేమో కోసిన ముక్కలేయడానికి, మరొకటేమో, తీసేసిన ముచ్చికలు వెయ్యడానికి పెట్టుకున్నా. కడిగిన కాయలు తుడవడానికి ఒక నేప్కిన్ పెట్టుకున్నా. కాయలు కోయడానికి ఓ చెక్క, కోసే ముక్కలు ఆ చెక్క మీద నుంచి కింద పడిపోకుండా జాగ్రత్త కోసం దాని కింద ఓ పేద్ద ప్లేటు, ఓ కత్తి, యీ సెట్టింగు అంతా పెట్టడానికి ఒక పీట, అలాగే నేను కూర్చోడానికి మరో పీట... ఇలా ఓ అరగంటసేపు అటూ ఇటూ తిరిగి, అదెక్కడుంది ఇదెక్కడుంది అని మా అమ్మని విసిగించి కావలసిన సరంజామా అంతా అమర్చుకున్నా. ఎదురుగా టీవీ పెట్టుకుని, చేతికందేట్టు రిమోట్ కూడా పెట్టుకున్నా! ఇహ జైహింద్ అనుకుని దొండకాయలు తరిగే మహా యజ్ఞం మొదలు పెట్టా! ఎంతో పద్దతిగా, ఒద్దికగా ఒక్కొక్క దొండకాయ మీదా స్పెషల్ కేర్ తీస్కుంటూ తరగడం మొదలెట్టా. అదేంటో, అంత ఇదిగా శ్రద్ధ తీస్కుని తరుగుతున్నా ముక్కలన్నీ తలా ఒక సైజులో వస్తున్నాయి. అయినా సరే అలుపెరుగని మహా యోధురాలిలాగా అలా అలా ఓ గంట పైగా ఎంత తరిగినా ఆ అరకేజీ దొండకాయలు మాత్రం అయిపోవట్లేదు. యీ లోపు మా అమ్మ వచ్చి "ఆహాహా.. బంగారమ్మా.. ఎంత పనిమంతురాలివే నా తల్లీ.. ఇంత పేద్ద వేదిక ఏర్పాటు చేసుకున్నావన్నమాట యీ పనికి! సర్లే.. ఇలా అయితే ఇవ్వాళ రాత్రికి అందరం పస్తుండాల్సి వస్తుంది. కష్టపడింది చాల్లే! ఇంక నేను కోసుకుంటాను" అని చెప్పి తీస్కెళ్ళిపోయింది. ఓ ఐదు నిమిషాల్లో మిగిలినవి తరిగేసి కూర చేసేసింది. అందరూ అన్నం తినేప్పుడు "యీ రోజు కూర కోసం దొండకాయలు కోసింది నేనే! అది నేనే!" అంటూ వాళ్ళందరికీ మెతుక్కోసారి చొప్పున మళ్ళీ మళ్ళీ చెప్పి చంపేసాను. ఆ దెబ్బకి హడలిపోయి అందరూ మూకుమ్మడిగా మా అమ్మని ప్రార్థించారు.. ఇక మీదట నా చేత ఇలాంటి బృహత్కార్యాలు చేయించద్దని.

మరుసటి రోజు ఒకటే గొడవ నేను నా కుడి చెయ్యి నొప్పిగా ఉందని చెప్పి. ఏదో ఆటల్లో దెబ్బ తగిలించుకున్నానేమో అనుకుంది మా అమ్మ. మోచెయ్యి పైన జబ్బంతా వాసినట్టు ఒకటే నొప్పి. చాలాసేపటికి మాకు అర్ధమయ్యింది. ఆ నొప్పి క్రిందటి రోజు పెట్టుకున్న 'దొండకాయలు తరిగే ప్రాజెక్టు' మూలంగానేనని. నాన్నొచ్చాక చెప్పింది అమ్మ 'మీ రాకుమారి గారు ఎంతటి సుకుమారులో చూడండి. గట్టిగా ఓ ఇరవై దొండకాయలు తరిగినందుకు చెయ్యి వాపు వచ్చిందని ఇవ్వాళంతా నా చేత నొక్కించుకుంటూనే ఉంది" అని. నేనేమో "గంటకి పైగా చాలా కష్టపడి తరిగాను నాన్నా" అని దీనంగా మొహం పెట్టుకుని చెప్పాను. మా ఇద్దరి వాదోపవాదాలు శ్రద్దగా విన్నాక నాన్న ఇలా తీర్పు చెప్పారు. "హెంత మాట హెంత మాట... మా అంతఃపురంలో మా ముద్దుల రాకుమారి చేత దొండకాయలు తరిగించుటయా! అహో.. ఎంతటి ఘోరము.. నా చిట్టితల్లి మీద అంత భారం మోపి నీవేమి చేయుచున్నావు. ఇక మీదట యీ ఇంట్లో నా బంగారుతల్లి చేత ఇటువంటి కష్టతరమైన పనులు చేయించే ప్రయత్నం ఎవరైనా చేసినచో యీ మహారాజు దండనకి గురి కావాల్సి వస్తుంది" అంటూ హుకుం జారీ చేసి నన్ను దగ్గరికి తీసుకుని కాసేపు చెయ్యి నొక్కి పెట్టారు.

ఇప్పుడు చెప్పండి మీరే.. నేనెంత పనిమంతురాలినో!