మిస్ 'పనిమంతురాలు' - 2

నేను స్కూల్లో చదువుకునే రోజుల్లో ఎంతటి పనిమంతురాలినో ఇదివరకే చెప్పానుగా! ఆ దొండకాయల ప్రహసనం జరిగినప్పుడు నాకు పదకొండేళ్ళు, ఎనిమిదో తరగతిలో ఉన్నా. ఆ తరవాత తొమ్మిదో తరగతిలోకొచ్చాక ఒక రోజు నాకో చిత్రమైన కోరిక పుట్టింది. ఎలా అయినా సరే నేనే స్వయంగా ఒక కూర చేసేసి ఇంట్లో అందరి చేతా వాహ్వా వాహ్వా అనిపించుకోవాలి అని. అలా అనుకున్నదే తడవుగా మా అమ్మ దగ్గరికెళ్ళి నా కోరిక గురించి చెప్పాను. "ఎందుకులేమ్మా.. ఇప్పుడేదో రోజులు బాగానే గడుస్తున్నాయి. ఏదో నాలుగు మెతుకులు తినగలుగుతున్నాం. నువ్వు వంట చేయడం ఎందుకులే! పైగా రాజు గారి హుకుం ఒకటి ఉందిగా" అంటూ నన్ను వారించే ప్రయత్నం చేసింది. కానీ, మండే సూర్యుడిని ఎవరూ అరచేతితో ఆపలేరన్నట్టు వంట చేయాలనే నా తృష్ణని మా అమ్మ ఆపలేకపోయింది. నేను చేసి తీరాల్సిందే అని పట్టుబట్టడం వల్ల నా ధృడసంకల్పాన్ని సహృదయంతో అర్ధం చేసుకోవాల్సిన పరిస్థితి ఏర్పడి చివరికి సరే అంది. అప్పుడు ఏం కూర చెయ్యాలా అని ఒక రెండ్రోజులు పగలనకా రాత్రనకా తీవ్రంగా ఆలోచించగా చించగా ఓ ఆలోచన వచ్చింది. అదేంటంటే, ఏదో కూర చేయడం ఎందుకు.. అదేదో నాకిష్టమైన బెండకాయ కూర చేస్తే పోలా.. అని.

సరే.. ఇంక అప్పుడు 'బెండకాయ కూర ప్రాజెక్టు' మొదలెట్టాను. అమ్మ వెళ్లి బెండకాయలు కొనుక్కొచ్చి ఇస్తానంది. ఏవీ అక్కర్లేదు.. నేనే స్వయంగా కొట్టుకెళ్ళి కొనుక్కొచ్చుకుంటాను. మళ్ళీ తరవాత నువ్వే సగం పని చేసావని సగం క్రెడిట్ నీకొచ్చేస్తుంది. కాబట్టి అలా ఒప్పుకోనని చెప్పా. "సర్లే అయితే, లేత బెండకాయలు అరకిలో తీసుకురా.. చివరలు విరిచి చూడు.." అంటూ ఎలా ఎంచుకోవాలో చెప్పింది అమ్మ. అసలే ఏకసంథాగ్రాహిని కదా.. అమ్మ చెప్పినట్టు తు.చ తప్పకుండా పాటించి కేవలం ఒక గంట సేపట్లోనే అరకిలో లేత బెండకాయలు ఎంచుకుని తీస్కొచ్చుకున్నా! ఇంటికి రాగానే అమ్మ అంది "బెండకాయలు కొనుక్కొచ్చావా.. లేకపోతే స్వయంగా సాగు చేసి పండించి తెచ్చావా.." అని. కానీ, గొప్ప గొప్ప పనులు చేసే వాళ్ళందరినీ ప్రజలు ఇలాగే అంటుంటారు కాబట్టి ఇలాంటి మాటలు పట్టించుకోకూడదని సర్ది చెప్పుకుని నా పనిలో నేను నిమగ్నమయ్యాను. నేను బెండకాయలు ఎలా కోసాను అనే అంకం మీకిప్పుడు వివరించబోవట్లేదు ఎందుకంటే, నేను కూరగాయలు కోసే టెక్నిక్ ని మీరు ఇదివరకే తెలుసుకుని ఉన్నారు కాబట్టి. అలాగే పాపం ఏడుస్తూ ఏడుస్తూ ఉల్లిపాయ కూడా తరిగాను. పచ్చిమిర్చి, కరివేపాకు, తాలింపు గింజలు అన్నీ సిద్దం చేసుకున్నాను. అమ్మ పక్కన నించుని చూస్తాను అంది. ఆహా..ఆశ దోశ అప్పడం.. అదేం కుదరదు.. నా ఫార్ములా కాపీ కొట్టేసి రేపటినుంచి నువ్వు ప్రపంచ ప్రసిద్ధ కుక్ వి అయిపోదామనేగా! నో.. కుదరదు అని ఖరాఖండీగా చెప్పేసి వంటగది గుమ్మం దాటి లోపలికి రానీలేదు. మనలో మన మాట... అసలు కాపీ కొట్టింది నేను. రోజూ అమ్మ చేస్తుంటే పక్కన తిరుగుతూ చూసి నేర్చుకున్న ఫార్ములానే నేను ఫాలో అయింది కూడా! ష్.. యీ మాట ఎక్కడా లీక్ చేయకండి.

ఒక్కటి కూడా మర్చిపోకుండా అవసరమైనవన్నీ వేసి ప్రతీ క్షణం కలియబెడుతూ మొత్తానికి కూర పూర్తి చేసాను. ఇంక నాన్న ఎప్పుడొస్తారా అని గేటు దగ్గర నిలబడి కాలు కాలిన పిల్లిలా ఒకటే తిరుగుతూనే ఉన్నాను. " ఇవ్వాళ నువ్వు వంట చేసావని గేటు దగ్గరున్నప్పుడే తెలుసుకోలేరు కదా మీ నాన్న. కాబట్టి, అక్కడి దాకా వచ్చినాయన ఇంట్లోకి రాకుండా వెనక్కి పారిపోయే అవకాశం లేదు గానీ నువ్వు లోపలి రా" అంటూ అమ్మ పిల్చినా గానీ కోపంగా ఓ చూపు చూసి మళ్ళీ గేటు దగ్గర పచార్లు చేయడం కొనసాగించాను. మొత్తానికి ఎప్పటికో నాన్నొచ్చారు. గేటు దగ్గరినుంచే నేనెంత కష్టపడి బెండకాయ కూర చేసానో హరికథ వినిపించేశాను. నిజానికి మా నాన్నకి బెండకాయ కూరంటే పెద్దగా ఇష్టముండదు. కానీ, ఆ రోజు నేను చేశాను కాబట్టి "ఆహహా..అబ్బో.. ఏం రుచి ఏం రుచి.. అమోఘం.. అద్భుతం.. అమృతంలా ఉంది. అసలు నా బిడ్డ ఎంత రుచిగా చేసింది కూర. ఇన్నేళ్లల్లో నువ్వెప్పుడైనా ఇలా చేసావా అసలు.. నా కూతురి దగ్గర నువ్వు ట్రైనింగ్ తీస్కోవాలి.." అంటూ అమ్మతో చెప్తూ నన్ను తెగ పొగిడేశారు నాన్న. దానికి అమ్మేమో " నిజమే.. అందుకే రేపటి నుంచి మీ రాకుమారి వంట చేసి పెడుతుంది.. మీరు తిని పెట్టండి. నేను ఊరికే కూర్చుని ప్రేక్షకురాలిలాగా చూస్తూ ఉంటాను" అంది. నాన్నలా పొగిడేసరికి నేను దాదాపు మేఘాల దాకా వెళ్లి కాసేపు ఆకాశ విహారం చేసి మళ్ళీ భూమ్మీదకొచ్చాను. "నిజంగా బాగుందా నాన్నా.. నిజంగా బాగా చేశానా.." అని ఓ వంద సార్లన్నా అడిగుంటాను ఆ రోజు. చాలాసేపటి తరవాత నాన్న " నిజంగా బ్రహ్మాండంగా చేశావమ్మా.. అద్భుతం అనుకో.. కాకపోతే ఓ చిన్నమాట! ఇప్పుడు మనం అన్నం తిన్నాక మనింట్లో వాళ్ళందరి చేతులూ రెండ్రోజుల దాకా ఇలా పసుప్పచ్చగా ఉంటే బాగోదు కదా! అందుకని, కొంచెం.. ఒక్క రవ్వ పసుపు తగ్గించు ఈసారి. సరేనా! అప్పుడింకా బ్రహ్మాండంగా ఉంటుంది. అసలు నీ వంటకి తిరుగే లేదింక.." అన్నారు.

ఇది జరిగిన కొన్నాళ్ళ తరువాత ఒక రోజు సాయంత్రం నన్నొక్కదాన్నే ఇంట్లో వదిలి అమ్మా, నాన్నా ఇద్దరూ కలిసి సరుకులు తీసుకురావడానికి పక్కనుండే టౌనుకి వెళ్ళారు. వెళ్లేముందే నా కోసం అన్నం, కూర సిద్ధం చేసి వెళ్ళింది అమ్మ. ఆ రోజు గురువారం కాబట్టి వాళ్ళిద్దరూ అన్నం తినకుండా ఏదో ఒక టిఫిను తింటారు. తిరిగొచ్చాక ఏదోకటి చేస్కోవచ్చులే అనుకుని వాళ్ళు బజారుకి వెళ్ళిపోయారు.అప్పుడే నాకో మహత్తరమైన ఆలోచన వచ్చింది. అదేంటంటే.. నా పాక శాస్త్ర ప్రావీణ్యం చూపించడానికి ఇదే సదవకాశం అని. వాళ్ళకోసం ఏం టిఫిను చేద్దామా అని ఆలోచించాను. ఇడ్లీలు, దోసెలు ఎలాగూ ఇప్పటికిప్పుడు చేయలేను, పూరీలు, చపాతీల్లాంటివి చేయడం మరీ రిస్కు. అందుకని బాగా ఆలోచించి ఉప్మా చేద్దామని డిసైడైపోయా. వంటగదిలో కెళ్ళి చూడగానే ఉప్మారవ్వ, ఉల్లిపాయ, పచ్చిమిర్చి, పల్లీలు, అల్లం.. మొదలైనవన్నీ తేలికగానే దొరికేసాయి. ఇంకేముందీ.. అమ్మ చేస్తుంటే చూసిన అనుభవాన్ని ఉపయోగించుకుని చిటికెలో (అంటే ఓ అరగంటనుకోండి) ఉప్మా చేసేసా!

అమ్మావాళ్ళు బజారు నుంచి వచ్చీరాగానే నేను ప్లేట్లలో వేడి వేడి ఉప్మా పెట్టిచ్చేసరికి చాలా థ్రిల్లయిపోయారు. వాళ్ళకోసం నేనింత ప్రేమగా చేసిపెట్టానని మా అమ్మకయితే ఉప్మా తినకుండానే కడుపు నిండిపోయింది. అంచేత ఏదో కొంచెం తిన్నాననిపించింది. నాన్న మాత్రం నేనేదో పంచభక్ష్య పరమాన్నాలు వండిపెట్టినంత సంబరపడిపోయి పుత్రికోత్సాహంతో చాలానే తినేశారు. నాన్న నన్నెలా పొగిడారని మళ్ళీ చెప్పక్కర్లేదుగా మీకు! ఆ తరువాత ఓ గంటకి అందరం పడుకుని కబుర్లు చెప్పుకుంటున్నాం. ఎప్పట్లాగే యీ ఉప్మా చేయడం అనే ఘనకార్యాన్ని నేనెంత ఇదిగా చేశాను అనే అంశం గురించి కథలు కథలుగా వర్ణిస్తున్నా వాళ్ళిద్దరికీ! ఇంతలో "ఏంటో ఉప్మా మరీ ఎక్కువ తిన్నట్టున్నా! కొంచెం కడుపులో మంటగా అనిపిస్తోంది" అన్నారు నాన్న. నేను మాత్రం అదేమీ పట్టించుకోకుండా వంటగదిలో ఏ వస్తువుని ఎక్కడి నుంచి దొరకబుచ్చుకున్నాను అని వివరంగా చెప్తున్నా అమ్మకి. ఇంతలో అమ్మ గబుక్కున అరిచింది "ఏంటీ.. ఆ సీసాలో ఉన్న రవ్వతో చేశావా ఉప్మా! నాకప్పుడే అనుమానమొచ్చింది ఏంటా ఉప్మా వాసనేదో కొంచెం తేడాగా ఉందని.. అది ఉప్మారవ్వ కాదే తల్లీ.. ఇడ్లీ రవ్వ" అంటూ. అయ్యో.. అందుకేనేమో పాపం నాన్నకి కడుపులో మంట వస్తోంది అనుకున్నాం. అదృష్టం ఏంటంటే, కొంచెం మంచినీళ్ళు తాగి పడుకున్నాక కడుపులో మంట తగ్గిపోయింది. ఇంతకీ ఇందుమూలంగా తెలిసిన తాత్పర్యం ఏమిటయ్యా అంటే... ఇడ్లీ రవ్వతో కూడా ఉప్మా చేసుకోవచ్చు అని. నోట్ దిస్ పాయింట్!

ఆ తరవాత చదువుల కోసం హాస్టళ్ళు పట్టుకు వేలాడటం, వాళ్ళు పెట్టిన గడ్డి తింటూ బతకడం, అడపాదడపా దోశెలు పోయడం, మ్యాగీ నూడుల్స్ చేస్కోడం తప్పించి చేతులు కాల్చుకునే అవసరమూ, అవకాశమూ రెండూ రాలేదు. మళ్ళీ అయిదేళ్ళ క్రితం జర్మనీ వచ్చిన దగ్గర నుంచీ స్వయంపాకం చేస్కోవాల్సిన అవసరమొచ్చి పడింది. ఉద్యోగంతో పాటు అంట్లు తోముకోడం, మార్కెట్ నుంచి సామాన్లు తెచ్చుకోడం, ఇల్లు శుభ్రం చేస్కోడం లాంటి పనులన్నీ నేనే చేస్కోవాల్సిన అగత్యం ఏర్పడింది. ఇప్పుడు నా ఒక్కదాని కోసం వండుకోడమే కాకుండా స్నేహితుల కోసం కూడా రకరకాలు వండిపెడుతూ ఆ ఫోటోలు చూపిస్తే ఇంట్లో అందరూ చాలా ఆశ్చర్యపోతుంటారు. అమ్మకి కూడా కొన్ని కొత్త వంటలు చెప్తూ ఉంటాను అప్పుడప్పుడూ. ఇంటికెళ్ళినప్పుడు వండిపెడతానంటే మా అమ్మ అసలు ఒప్పుకోదు. అక్కడ రోజూ పని చేసుకోక తప్పదు కదా.. ఇంటికొచ్చినప్పుడు కూడా ఎందుకు. హాయిగా రెస్ట్ తీసుకో అంటుంది. అమ్మప్రేమంటే అదేగా మరి!

కొసమెరుపేంటంటే, ఒకసారి నేను మా అమ్మని అడిగాను. "అమ్మా.. నేనెప్పుడూ మనింట్లో వంట చేయలేదు కదా.. నేర్చుకునే ప్రయత్నం కూడా పెద్దగా చేయలేదు. అలా దేశం కాని దేశం వెళ్ళాక వంట గురించి ఏం ఇబ్బందులు పడతానో అని నీకెప్పుడూ అనిపించలేదా.. చాలామంది స్నేహితుల వాళ్ళ అమ్మలు చాలా గాభరా పడతారు, ట్రైనింగ్ కూడా ఇచ్చి పంపిస్తుంటారు. నువ్వేంటి ఆ విషయం గురించి నాకెప్పుడూ ఏమీ చెప్పలేదు" అని. దానికి మా అమ్మ నవ్వి "నువ్వు దొంగమొహందానివని నాకు తెలుసు. ఎప్పుడూ చెయ్యవు గానీ, నువ్వే పనైనా యిట్టే చేయగలవు. పనిమాలా నీకే పనీ నేర్పించాల్సిన అవసరం లేదని నాకెప్పుడో తెలుసు. అందుకే నేనెప్పుడూ వంట విషయంలో నీ గురించి బెంగ పెట్టుకోలేదు. సలహాలు కూడా ఇవ్వలేదు" అని చెప్పింది. స్వయంగా మా అమ్మే అంత గొప్ప సర్టిఫికేట్ ఇచ్చాక ఇంక నా పనితనం గురించి... ఎనీ డౌట్స్!?