ఎంతెంత దూరం!?

నేను ద్వేషించే ఈ దూరానికేం తెలుసు.. అది నాకు దగ్గరయ్యి ఎంత వేదన కలిగిస్తోందో! నేను ప్రేమించే ఆ దగ్గరితనానికీ తెలీదు.. అది దూరమైపోయి నన్నెంతగా వేధిస్తోందో!
నిజంగా దూరం ఇంత దగ్గరా.. ఎందుకిలా క్షణక్షణానికీ నాకు మరింతగా దగ్గరైపోతోందీ? దగ్గరితనం నిజంగా ఇంత దూరమా.. ఎందుకిలా నాకు అల్లంత దూరంలోనే ఆగిపోతోందీ?

మన మధ్యనున్న దగ్గరితనాన్ని చెప్పడానికి మాటలే కరువైపోతాయి.. కానీ, అదే దూరాన్ని కొలిచి చెప్పడానికి మాత్రం లెక్కలేనన్ని కొలమానాలు.. ఎంత విచిత్రం!
అనాయాసంగా రెప్పపాటులోనే నాకు ఇంత దగ్గరగా వచ్చేసిన నిన్ను దూరంగా తోసెయ్యడానికి మాత్రం ఎందుకసలు నాకున్న బలం సరిపోనట్టు ఉంటుంది?

అసలు దగ్గరవ్వడం ఎందుకు దూరమైపోడానికేనా? మరి అలాగైతే దూరమయ్యేది మాత్రం మళ్ళీ దగ్గరవ్వడానికి ఎందుకు కాదు!?
ఆ ఊరికి ఈ ఊరు ఎంత దూరమో ఈ ఊరికి ఆ ఊరు అంతే దూరమనే లెక్కే సరి అయితే.. దగ్గరయ్యేప్పుడు మన మధ్యనున్న దూరం క్షణాల్లో చేరువైపోయేంత దగ్గరగా అనిపిస్తుంది కదా.. మరి మనం దూరమైపోతునప్పుడు మాత్రం అదే దూరాన్ని కొలవలేనంత పెద్దదిగా ఎదిగిపోతుంది.. ఎందుకలా!?

నువ్వు దగ్గరగా ఉన్న క్షణాల్లో మొత్తం లోకాన్నే మర్చిపోతుంది మనసు.. దూరాన ఉన్నప్పుడు మాత్రం ప్రపంచంలోని బాధనంతా తనలోనే నింపుకున్నంతగా కృంగిపోతుంది.. ఎందుకలా?
అసలు మనమెప్పుడు ఇంత దగ్గరయిపోయామో మరపుకొచ్చేసినట్టుంది. ఎంత ఆలోచించినా గుర్తుకి రావడం లేదు.. కానీ, దూరమౌతున్న ఇప్పటి క్షణాలు మాత్రం శిలాక్షణాలుగా మారి శాశ్వతంగా మనసు మీద ముద్రించుకుపోతున్నాయి.. దూరానికెందుకు ఇంతటి జ్ఞాపకశక్తి?

అరక్షణంలో నేనే నువ్వైపోయేంత దగ్గరితనం మన సొంతం.. ఎన్ని కాంతి సంవత్సరాలు ప్రయాణించినా చేరువ కాలేనంత దూరం కూడా మన సొంతమే కదూ!
అసలు ఎంతో దూరం దూరం అని వగచడం తప్ప, ఆ దూరం ఎంతని కొలవలేని నిస్సహాయతలో, ఈ దూరాన్ని ఈ జన్మకి కరిగించలేమన్న నిజాన్ని గుర్తించడానికి ఇష్టపడక అదే దూరాన్ని నిత్యం నిందిస్తూ ఎలా బతకడం?

అల్లంత దూరాన ఉన్న ఆ చందమామని కూడా చేరుకోగలిగిన ఈ యుగంలో ఇలా ఎన్నటికీ చేరుకోలేని ఈ దూరాభారాలు ఇంకా ప్రపంచంలో ఉండటం ఎంత చిత్రమో కదా!
ఒకోసారి చేరువలో కన్నా దూరంలోనే ఆనందం ఉంటుందేమో! జాబిల్లిని ఎంత దూరం నుంచి చూస్తే అంత అందం, ఆనందం కదూ.. దగ్గరికెళ్ళి చూడాలనుకుంటే ఆ అందం చెదిరిపోతుందేమో!
నిజమై నీ ఎదుటకొచ్చి నీకు దూరంగా నిలబడిపోడం కన్నా నీ కన్నుల్లో కలలాగా నీలోనే నిలిచిపోవడమే సౌఖ్యమేమో!