ఓ ఉదయం వేళ..!

"వినా వెంకటేశం ననాతో ననాతః సదా వెంకటేశం స్మరామి స్మరామి.. హరే వెంకటేశం ప్రసీద ప్రసీద.. ప్రియం వెంకటేశం ప్రయచ్చః ప్రయచ్చః" అంటూ ఎమ్మెస్ సుబ్బులక్ష్మి గారి కోకిల గాత్రం చెవినబడగానే కళ్లు నులుముకుంటూ నిద్ర లేచాను. పది నిమిషాల్లో వేడి వేడి హార్లిక్స్ కప్పుతో ఇంటి ముఖద్వారం ముందున్న మెట్ల మీద కూర్చున్నాను. సూర్యుడు అప్పుడే హడావిడిగా తన విధినిర్వహణకు పరుగుతీస్తున్నట్లున్నాడు. ప్రతి రోజూలాగానే ఇంటి ముందున్న పూల మొక్కల్ని, వీధిలో అటూ ఇటూ వెళ్ళే జనాల్నీ గమనిస్తూ కూర్చున్నాను. ఇదే వీధిలో ఉండే పదేళ్ళ శరత్ రోజులాగానే ఆదరాబాదరాగా నిలుచునే సైకిల్ తొక్కుతూ, బెల్లు మోగిస్తూ వెళుతున్నాడు. శరత్ కనిపించాడంటే ఖచ్చితంగా సమయం ఆరు గంటల ఐదు నిమిషాలన్న మాటే.! ఎందుకంటే ఐదో తరగతి చదివే శరత్ సరిగ్గా ఆ సమయానికి తన మాథ్స్ ట్యూషన్ ముగించుకుని ఇంటికి వస్తాడు. ఆరింటికి ట్యూషన్ అయిపోయిందంటే వాడు ఏ నాలుగున్నరకి లేచి తయారయ్యి ట్యూషన్ కి వెళ్తాడో పాపం.! ఏం చేస్తాడు తప్పదు మరి.. భవిష్యత్తులో ఐఐటీ సీటు తెచ్చుకోవాలంటే ఇప్పటినించే ఈ శిక్ష(ణ) తప్పనిసరాయే.! మా ఇంటిముందున్న పారిజాతం చెట్టునుంచి రాలిన పూలన్నీ చెట్టు కింద రాత్రే పరిచి ఉంచిన చిన్న చాప మీద పరుచుకుని విలాసంగా నవ్వుతున్నాయి. ప్రతి రోజూ మా ఇంట్లో దేవుళ్ళకీ మేలుకొలుపు పాడేది ఈ పారిజాతపు పరిమళాలే.! ఇంతలో నా కాళ్ళ దగ్గర వార్తాపత్రిక వచ్చి పడింది. మా పేపరబ్బాయి రవి గేటు ముందాగి బెల్లు కొట్టడం, పేపర్ మెట్ల మీదకి విసరడం, వెళ్ళిపోవడం అంతా కూడా ఒక్క క్షణంలోనే జరిగిపోతుంది. ఇంత మెరుపు వేగంతో పేపర్ విసరడంలో ఒలింపిక్స్ లాంటి పతకాలేవైనా ఉంటే అవన్నీ మన దేశానికే వస్తాయని నాకనిపిస్తూ ఉంటుంది :) ఎప్పుడో కానీ పూయని మా పెరట్లోని ఎర్రముద్దమందారం చెట్టు కొత్తగా ఒక మొగ్గ తొడిగింది. అయితే ఇంకో వారం రోజుల్లో నా దోసిలిలో ఒదిగిపోయేంత పెద్ద ముద్దమందారం నన్ను మురిపిస్తుందన్నమాట.! మా పెరట్లోనే మరో వైపునున్నరాణీ కలర్ గులాబీ మొక్కను చూడగానే రెండ్రోజుల క్రితం విరిసిన రెండు గులాబీ బాలలు ముట్టుకుంటే రాలిపోతామన్నట్టుగా, ఇక సెలవు నేస్తం అని వీడ్కోలు పలుకుతున్నట్టుగా నావైపు బేలగా చూస్తున్నాయి. ఓసారి వాటివైపు చూసి చిన్న నిట్టూర్పు విడిచేలోగానే 'మేమొస్తున్నాంగా నీకోసం' అన్నట్టు విచ్చుకోవడానికి సిద్దంగా ఉన్న మరో రెండు గులాబీ మొగ్గలు నవ్వుతూ కనిపించాయి. ఇంతలో ఇంటి గేటు తీసుకుని పాలబ్బాయి శ్రీను వచ్చాడు. తనొస్తే సమయం ఆరున్నర అయిందన్న మాటే.! సమయపాలన విషయంలో శ్రీనుని ఎవరైనా సరే మెచ్చుకుని తీరాల్సిందే.! ఎప్పుడైనా గడియారం తప్పు చూపిస్తుందేమో గానీ, తను మాత్రం ఆలస్యంగా రాడు. రోజూ పొద్దున్నే ఓ పదిళ్ళల్లో పాలు పోసి వాళ్ల అమ్మానాన్నలకు సాయం చేసే శ్రీను డిగ్రీ మొదటి సంవత్సరం చదువుతున్నాడు. బాధ్యతాయుతంగా ప్రవర్తించే ఈనాటి యువతకి శ్రీను ఒక మంచి ఉదాహరణ. తను వెళ్ళిపోగానే మళ్ళీ పెరట్లోకి వెళ్లి ధవళ కాంతులు విరజిమ్మే నందివర్ధనాలపై నిలిచిన మంచు బిందువులను భానుడి కిరణాలతో పాటుగా నేను కూడా కాసేపు పలకరించి వచ్చాను. ఇంకా.. రాత్రి నుండీ సువాసనలు వెదజల్లి అలసి సొలసి ఉన్న అరవిరిసిన మల్లెలతో కూడా కాసేపు ఊసులాడాను. ఇంతలో వీధిలోనుంచి ఆకుకూరలంటూ రాజయ్య కేక వినిపించింది. రాజయ్య ఊరు ఇక్కడికి దగ్గర్లోనే ఉన్న 'నగరం' అనే పల్లె. ప్రతీరోజూ వాళ్ళ ఊరి నుంచీ ఐదారు రకాల తాజా ఆకుకూరలు తీసుకొచ్చి తన కావడిలో పెట్టుకుని తిరుగుతూ ఈ ఊర్లో అమ్ముతాడు. మా వీధి వైపు మాత్రం రెండ్రోజులకోసారే వస్తాడు. వాళ్ళ ఊరినుంచి ఐదింటికల్లా బస్సు పట్టుకుని ఇక్కడికొచ్చి వీధుల్లో తిరుగుతూ ఆకుకూరలు అమ్ముతూ ఉంటాడు. తన దగ్గరున్న ఆకు కూరలన్నీ ఎనిమిదిన్నర తొమ్మిది కల్లా అయిపోగానే తన పల్లెకి తిరిగెళ్ళాక మళ్ళీ సున్నం ఫ్యాక్టరీలో పనికి వెళ్తాడట. ఏమాటకామాటే, తన దగ్గర ఆకుకూరలు మాత్రం నవనవలాడుతూ ఎంత తాజాగా ఉంటాయో.! ఇహ నేనేమో ఇవాళ్టికి వంట కోసం ఒక రెండు కట్టలు తోటకూర, రోటి పచ్చడి కోసం చుక్క కూర, పచ్చిమిరప, ఇంకా.. ఒక కట్ట కొత్తిమీర, మూడు పసిమి నిమ్మకాయలు తీసుకుని ఇంట్లోకొచ్చి చూద్దును కదా.. టైము అప్పుడే ఏడు గంటలైపోయింది. హమ్మో..ఫలహారానికి వేళవుతున్నది.. ఇక ఈ ఉదయపు కబుర్లు చాలించి రోజువారీ పనుల్లోకి పరుగులు తీస్తున్నానహో..! ఇహ మీరూ వెళ్లి రండి మరి :)