చేత చిక్కని తలపుల పిలుపులు కొన్ని..

మనిషి సంఘజీవి అని చెప్పిన వాళ్ళెవరో గానీ మనిషి మనస్తత్వాన్ని గురించి చాలా చాలా ఆలోచించి, ఎంతో లోతుగా అర్థం చేసుకుని చెప్పి ఉంటారేమో అనిపిస్తుంటుంది. మనిషి ఎంతసేపూ చుట్టుపక్కల వేరే మనుషుల కోసం తాపత్రయపడిపోతుంటాడు. అంటే, వాళ్ళు ఎలా బతుకుతారా అని వాళ్ళ కోసం ఆలోచించడం కాదు, చుట్టూ ఉన్న ఈ మనుషులంతా తన మనుగడలో ముఖ్యభాగం అనే దృష్టితో జీవిస్తుంటాడు. బహుశా మనిషికున్న అత్యంత పెద్ద బలహీనత ఒంటరిగా బతకలేకపోవడం అనుకుంటా.. ఎప్పుడైనా, ఏదైనా తెలియని కొత్త ప్రదేశంలో ఇరుక్కుపోయామనుకోండి.. అమ్మో ఎలా బయట పడతామో ఇక్కడ నుంచి అని గుండె బెజారేత్తిపోతుంది. కానీ చుట్టూ పక్కల వేరే ఎవరైనా మనుషులు కనిపించారనుకోండి.. హమ్మయ్యా నేనొక్కడినే కాదులే ఇంకో మనిషి ఉన్నాడు నాకు తోడుగా అని కాస్త ప్రశాంతంగా అనిపిస్తుంది. అలాగే, ఏవైనా పెద్ద పెద్ద తుఫాన్లు, వరదలు, భూకంపాలు, సునామీలు లాంటి ఘోరమైన ప్రకృతి వైపరీత్యాలు సంభవించినప్పుడు అంతటి భయంలోనూ, బాధలోనూ కూడా ఈ కష్టం నా ఒక్కడిది కాదు, నాతో పాటు ఇంత మంది మనుషులు తోడుగా ఉన్నారన్న ఆలోచన మనిషికి కొండంత ధైర్యాన్నిస్తుంది. 2012 లో యుగాంతం అదీ ఇదీ అని బోల్డు కథనాలు వినిపిస్తున్నాయి కదా.. అలాంటి యుగాంతం గానీ వస్తే గిస్తే మొత్తం భూమ్మీద ఉన్న మానవ జాతి అంతా ఒకేసారి తుడిచిపెట్టుకు పోయేట్టయితే మరీ గుండెలు బాదుకుని ఏడవాల్సిన అవసరం ఏముందిలే అనిపిస్తుంది. అదే, ఈ ప్రపంచమంతా ఉన్నది ఉన్నట్టుగానే ఏ చీకూ చింతా లేకుండా ముందుకి పోతూ మనకి ఒక్కరికే ఏదన్నా పెద్ద ప్రమాదమో సంభవించడం లేదా ఏ ప్రాణాంతకమైన జబ్బో వచ్చి మనం మాత్రమే చచ్చిపోతాం అని తెలిసిందనుకోండి.. ఆ బాధ వర్ణనాతీతం.. అయ్యో నేనొక్కడినే చచ్చిపోతానా, మిగతా ఈ ప్రపంచమంతా అస్సలేమీ జరగనట్టు, ఏమీ తేడా పడనట్టు ఇంతే మామూలుగా ఉండిపోతుందా అనేది మనసు చివుక్కుమనిపిస్తుంది. నా చుట్టూ నాతో కలిపి అల్లుకున్న నా చిన్ని ప్రపంచంలోని బంధాలన్నీ ఏమైపోతాయో, నేను లేని వెలితి నన్ను ప్రేమించే వాళ్ళ జీవితాల్ని ఎంతగా అతలాకుతలం చేస్తుందో అన్న బాధ మరీ క్రుంగదీస్తుంది మనిషిని. చిత్రం ఏంటంటే, చచ్చిపోయేది మనం అయితే, ఈ లోకంలో నుంచి మాయం అయిపోయేది మనం అయితే, ఈ జీవితాన్ని కోల్పోయేది మనం అయితే, ఆ విషయం గురించి ఎవరికీ పెద్ద చింతన ఏమీ ఉండదు. మనం వెళ్ళిపోయాక కూడా ఇంకా ఇక్కడ మిగిలుండే వాళ్ళ గురించే బాధంతా! మనుషులు చచ్చిపోయాక ఏం  జరుగుతుందో, ఏమవుతామో, అసలు మనకేమైనా స్పృహ ఉండి ఇవన్నీ తెలుస్తాయా లేదా అనేది ఎవరికీ తెలియని విషయం అయినా, ప్రప్రంచ వ్యాప్తంగా మనుషులందరూ చచ్చిపోయాక స్వర్గమో, నరకమో, మరేదో దేవ లోకాలు ఉంటాయని చెప్పి 'చావు'ని బోల్డు ఆశావహ దృక్పథంతో ఎదుర్కొనేలా చెప్తుంటారు. మనిషి ఎంత తెలివైన, చిత్రమైన జంతువు కదా! :-)

సరే, ఎప్పుడో చచ్చిపోయేప్పటి సంగతి ఎలా ఉన్నా, మరి బతికున్నప్పటి మాటేంటి? ఈ భూమ్మీద మనిషి అనుభవించే సుఖదుఃఖాలన్నీ కూడా ప్రత్యక్షంగానో పరోక్షంగానో తన చుట్టూ ఉన్న మనుషుల కారణంగానే పొందుతాడు. కొంత మంది మనుషుల మీద ప్రేమాభిమానాలు పెంచుకోవడంలో, వాళ్ళ సాంగత్యంలో ఎలాగైతే అంతు లేని తృప్తినీ, సంతోషాన్నీ అనుభవిస్తాడో, అచ్చం అవే కారణాల మూలంగా అంతు లేని అసంతృప్తిని, దుఃఖాన్నీ కూడా అనుభవిస్తాడు. వీటన్నీటి పాలబడి నలిగిపోయి ఆలోచించీ చించీ వాళ్ళ మెదళ్ళనీ, మనసుల్నీ చిలికిన గొప్ప గొప్ప తత్వవేత్తలు ఏమంటారంటే.. అసలు మనిషి ఎప్పుడైతే తన ఆనందాన్ని, తన సంతృప్తినీ, తన జీవితాన్నీ తనలో, తన చేతలలో చూసుకోకుండా ఇంకొక వ్యక్తిలోనో, ఇంకొక వ్యక్తి చేతల్లోనే చూసుకోవాలని ఆరాటపడటం మొదలు పెడతాడో, అదే అతని దుఃఖానికి నాంది అవుతుంది. అంతే కదా మరి.. మరో మనిషి అంటే, మళ్ళీ అతని బుర్ర వేరు, బుద్ధి వేరు. ఏ ఇద్దరు మనుషులూ ఎప్పటికీ ఒకేలా ఆలోచించడం, ఒకేలా స్పందించడం అనేది అసాధ్యమైన విషయం. అంచేత, నీ భావాల్ని, ఆశల్ని, ఆలోచనల్ని, అభిప్రాయాల్ని, ఇష్టాయిష్టాలని అచ్చంగా నువ్వు ఊహించినట్టుగానే ఎదుటి వ్యక్తిలో ఉండాలనుకోవడం సమంజసం కాదు, ఎందుకంటే అది అసంభవం కాబట్టి. అలా ఉంటాయన్న భ్రమలో ఎప్పటికీ దొరికే అవకాశం లేని non-existing beings కోసం వెతుక్కుంటూ ఎదురు చూస్తూ తనని తాని కష్టపెట్టుకోవడం తెలివైన పని కూడా కాదు. అంచేత, చివరాఖరికి చెప్పేదేంటంటే, ఏ మనిషైనా ఈ ప్రపంచంలో అత్యంత ప్రేమించేది, గౌరవించేది ముందు తనకు తానే అయ్యుండాలి. నీకు నువ్వు ఇచ్చుకోవాల్సిన విలువనీ, గౌరవాన్నీ మించింది మరొకటి ఈ ప్రపంచంలో ఏదీ లేదు. నిన్ను మించిన వారు నీ జీవితంలో మరెవరూ ఉండరు. నీ ఆశల్నీ, ఆశయాల్నీ, కలల్నీ, కలబోతల్నీ నీ బ్రతుకు తెర పైన నీకు చేతనైనంతలో నువ్వే చిత్రించుకోవాలి తప్ప ఎవరో వచ్చి అందమైన రంగుల లోకం సృష్టిస్తారన్న భ్రమల్లో ఎదురు చూస్తూ కూర్చోడం మూర్ఖత్వం అవుతుందేమో!

హ్మ్మ్.. ఏదో ఊరుకోలేక నా కరశోష గానీ.. ఓ లెక్కా పత్రం, పద్ధతీ పాడూ లేకుండా నిరంతరం వేనవేల ఆలోచనలు పుట్టుకొస్తుండే మనిషికి... ఇలాంటి చేత చిక్కని తలపుల పిలుపులు ఎన్నో! ఆ వేవేల తలపులు, తపనల మీద నాకే అస్సలు పట్టు చిక్కకపోతుంటే.. ఆ ఆలోచనలన్నీ నా అక్షరాలకి మాత్రం పట్టుబడి రాతల్లో ఒదిగిపోతాయంటారా? :-)