మా నిజ్జం తమ్ముడు

మొన్నొక రోజు ఎక్కడో ఈ ఫోటో చూసి చాలాసేపు నవ్వుకున్నాను. వెంటనే మా తమ్ముడికి పంపాను మెయిల్లో. "భలే ఫోటో పంపావక్కా.." అంటూ వాడు కూడా ఒకటే నవ్వు. ఇంత నవ్వుకోడానికి కారణమైన మా చిన్నప్పటి జ్ఞాపకం ఒకటుంది. అదేంటో చెప్తానిప్పుడు.. శ్రద్ధగా వినెయ్యండి మరి.. :)

అప్పటికి మా తమ్ముడూ, నేనూ ఇద్దరం పదేళ్లలోపు పిల్లలమే. ఒక రోజు సాయంత్రం యథావిధిగా మా ఇంటి వెనకాలుండే పందిరి కింద మంచాల్లో కూర్చుని నేనూ, మా తమ్ముడూ మా కబుర్లు మేం చెప్పుకుంటూ అమ్మా, అమ్మమ్మా, నాన్న వాళ్ళేం మాట్లాడుకుంటున్నారో కూడా మధ్య మధ్యలో ఆలకిస్తున్నాం. వాళ్ళు ఏదో ఏదో కబుర్లు చెప్పుకుంటూ ఎవరికో పాపో బాబో పుట్టారని ఏదో మాట్లాడుకుంటున్నారు. అటు తిరిగీ ఇటు తిరిగీ చర్చ పిల్లలు పుట్టడం వైపు మళ్ళింది.
అప్పుడు నేను మా అమ్మని "అమ్మా.. మరి నేనెక్కడ పుట్టాను?" అనడిగితే "నువ్వు వేరే ఊర్లో మన పెదనాన్న వాళ్ళిల్లుంది కదా.. ఆ ఇంట్లో ఉత్తరం పక్క గది ఉంది చూసావా.. ఇప్పుడు అక్కా వాళ్ళు ఉంటున్నారే.. ఆ గదిలో పుట్టావు.." అని చెప్పింది. నేనలా అడిగాక ఇంక మా తమ్ముడు ఆగుతాడా.. వాడు కూడా మా అమ్మ ఒళ్ళో చేరి "అమ్మా అమ్మా.. మరి నేనెక్కడ పుట్టాను?" అనడిగాడు. "నువ్వు మన పక్కూర్లో ఉన్న గవర్నమెంటు ఆసుపత్రిలో పుట్టావు.." అని చెప్పింది. దానికి వాడు "అక్క ఇంట్లోనే పుడితే మరి నేనెందుకు ఇంట్లో పుట్టలేదు? ఆసుపత్రిలో ఎందుకు పుట్టాను" అనడిగితే నాన్న నవ్వుతూ "అక్కడైతే చాలామంది పిల్లలు పుడతారు. నువ్వు మా అబ్బాయివి కాదులే.. ఎవరో చేపలు పట్టుకునే వాళ్ళ దగ్గర దొరికితే మేము తెచ్చుకుని పెంచుకుంటున్నాం.." అని చెప్పారు. అప్పుడు వాడు బిక్కమోహమేస్తే "అదేం కాదులేరా.. నాన్న సరదాగా అంటున్నారు. అప్పుడు ఒంట్లో బాలేదని ఆసుపత్రికి వెళ్ళాం అన్నమాట.. అందుకే నువ్వు అక్కడ పుట్టావు.." అని అమ్మ సర్ది చెప్పింది. ఆ రోజుతో ఆ సరదా సంభాషణ అయిపోయిందనుకుని పెద్దవాళ్ళందరూ మర్చిపోయారు. కానీ, మేమిద్దరం మాత్రం మర్చిపోలేదుగా! ;-)

చిన్నప్పుడు మా తమ్ముడికి ఒక గొప్ప అలవాటుండేది. ఏంటంటే ప్రతీ ఐదు నిమిషాలకోసారి ఏదో ఒక కారణానికి అలిగేసేవాడు. మా బావ వాళ్ళందరూ వీడి పేరు మార్చేసి అలుగు అని పెట్టాలని చెప్పి సరదాగా ఏడిపిస్తూ ఇవ్వాళ ఎన్ని సార్లు అలిగాడని లెక్క పెడుతుండేవారు. ఆ అలవాటుతో మేమిద్దరం ఆడుకునేప్పుడో, కబుర్లు చెప్పుకునేప్పుడో ఏదో ఒకదానికి అలిగేసేవాడు. అయితే, ఒకసారి మా ఇద్దరికీ ఏ ఆటలో గొడవొచ్చిందో తెలీదు గానీ ఇద్దరం తెగ కొట్టేసుకోడం మొదలెట్టాం. నీదే తప్పంటే నీదే తప్పని, నీ మీద అమ్మకి చెప్తా అంటే, నీ మీదే నాన్నకి చెప్తాననీ.. ఇద్దరం తిట్టుకుంటూ తిట్టుకుంటూ కాసేపటికి గిచ్చుకోడం, కొట్టుకోవడం దాకా వెళ్ళిపోయాం. చిన్నప్పటి నుంచీ మా ఇద్దరి పోట్లాటలు ఎలా ఉంటాయంటే, వాడేమో దెబ్బలేస్తాడు. నేనేమో మాటలతో కొట్టే రకాన్ననమాట. అలా ఆ గొడవలో అప్పుడు మా నాన్న సరదాగా అన్న మాట గుర్తొచ్చి "పోరా.. నువ్వసలు నా సొంత తమ్ముడివి కాదు. అప్పుడు ఆ రోజు నాన్న చెప్పలేదూ.. నువ్వు ఎవరో చేపలు పట్టుకునే వాళ్ళ అబ్బాయివి. పోన్లే కదా పాపం అని నిన్ను మా ఇంటికి తీసుకొచ్చి పెంచుకుంటున్నారు." అని తిట్టాను నేను వాడిని. "చీ చీ.. నువ్వు మరీ ఇంత దుర్మార్గురాలివా.." అన్నట్టు అలా క్రూరంగా చూడకండి నన్ను. ఏదో అక్క జులుం ప్రదర్శించడంలో భాగంగా అలా రెచ్చిపోయానన్నమాట కొంచెం.. హిహ్హిహ్హీ.. :)

ఇంక నేనలా అనేసరికి వాడు పోట్లాడటం ఆపేసి అలిగేసి ఇంట్లోంచి బయటికొచ్చి ఇంటి వెనకాల మెట్ల మీద కూర్చున్నాడు. అలగడం అంటే దూరంగా వెళ్ళి మౌనంగా కూర్చోడమే కదా మరి. అప్పుడు సాయంత్రం చీకటి పడే సమయం. అమ్మ వంటింట్లో పని పూర్తి చేసుకుని మేం స్నానాలు చేసేసి వస్తే ఇంక అన్నాలు పెడతానంటూ వచ్చింది. అమ్మ వచ్చేసరికి నేనేమో ఇంట్లో కూర్చుని దూరంగా బయట కూర్చున్న వాడికేసి చూస్తున్నా.. వాడు కూడా అక్కడ కూర్చుని అదే పని చేస్తున్నాడు. ఏంటసలు మీ గొడవ అని అడిగి తెలుసుకుని నన్ను కొంచెం కోప్పడి వాడిని బుజ్జగించి అలక పోగొట్టడానికి ప్రయత్నించింది. ఉహూ.. కుదరదు అన్నాడు వాడు. వాడి మంకు పట్టు అంత సామాన్యంగా వదిలేది కాదు కదా మరి! "నేను నాన్నొచ్చేదాకా ఇక్కడే బయటే ఉంటాను. అయినా నేను మీ సొంత అబ్బాయిని కాదు కదా.. ఇంట్లోకి రాను" అన్నాడు. :)

ఇక్కడ ఇంకో విషయం చెప్పాలి. మేం బాగా చిన్నగా ఉన్నప్పుడు మా ఇంట్లో పాడి కోసమనీ, చేలో పనుల కోసమని  జీతగాళ్ళు ఉండేవాళ్ళు. వాళ్ళు ఇంట్లో పనులన్నీ చేస్తూ, మనింట్లోనే ఉంటూ ఏడాదికి ఇంత జీతానికి అని పనికి కుదురుతారన్నమాట. అలాగ చిన్నప్పుడు గేదెల కోసమని ఒక పదిహేనేళ్ళ వయసున్న అబ్బాయి ఉండేవాడు మా ఇంట్లో. అందరూ బుడ్డోడు అని పిలిచేవాళ్ళు ఆ అబ్బాయిని. జీతానికి ఉండేవాళ్ళు కాబట్టి వాళ్ళ కంచం వేరేగా పెట్టుకుని రోజూ అందులో అన్నం పెట్టించుకుని తింటారు. అందరూ తినేది అదే అన్నం గానీ వాళ్ళు మనింట్లో లోపల కాకుండా బయట వసారాలో భోజనం చేస్తారు. ఇప్పుడు మా తమ్ముడు అలిగాడు కదా మీ అబ్బాయిని కాను నేను అని.. అందుకని "నేనిక్కడే బయటే ఉంటాను. నాకో కంచం ఇస్తే ఇక్కడే బయటే అన్నం తినేసి, నా కంచం నేనే కడిగేసి అదిగో ఆ కిటికీలో పెట్టుకుంటాను. అదిగో, ఆ మంచం బయటే వేసుకుని పడుకుంటాను. ఇంట్లోకి రాను. రేపటి నుంచి స్కూలుకి కూడా వెళ్ళను. చేనికి వెళ్తాను.. ఇంట్లో పనులన్నీ చేస్తాను." ఈ రకంగా చిన్నప్పుడు ఆ బుడ్డోడు చేసే పనులన్నీ నేను చేస్తానంటూ పెద్ద లిస్టు చదివాడు. అమ్మ ఎంత బతిమాలినా ఇంట్లోకి రాలేదు. అందరం కలిసి నాన్న కోసం ఎదురు చూస్తూ కూర్చున్నాం. ప్రతీ రోజూ నాన్న స్కూటర్ శబ్దం వీధి మలుపులో వినిపించగానే ఆనందంగా ఒక్క గెంతులో గేటు దాకా పరిగెత్తుకెళ్ళే వాడు కాస్తా ఆ రోజు ఆ అలిగిన మొహంతోనే ఎదురెళ్ళాడు. నాన్న స్కూటర్ దిగీ దిగగానే "నేనేం మీ నిజం కొడుకుని కాదు కదా.. అక్క ఒక్కతే మీ సొంత కూతురు కదా.." అని మొత్తం వాడి ఆక్రోశమంతా వెళ్ళగక్కాడు. నాన్న వాడిని దగ్గరికి తీసుకుని అదంతా ఉట్టిదేనని చాలాసేపు ఓపిగ్గా వివరించి చెప్పి పన్లో పని నన్ను కూడా దగ్గరికి పిలిచి "పెద్దదానివయ్యుండీ నువ్విలా ఏడిపించొచ్చా తమ్ముడిని.. మన తమ్ముడు కదా.. ఎంత కొట్టుకుంటే మాత్రం అలా అనడం తప్పు కదా.." అని కాసేపు సుద్దులు చెప్పి ఇద్దరికీ కలిపి అన్నం తినిపించారు. వాడి అలకా, మా ఇద్దరి పోట్లాట రెండూ తీర్చేసి కథ సుఖాంతం చేసారు.
అదన్నమాట మా ఫ్లాష్ బ్యాక్ కథ.. అందుకని ఆ పైనున్న బొమ్మ చూసి మా ఇద్దరికీ అంత నవ్వొచ్చింది. :)

ఒరేయ్ తమ్ముడూ.. నిజ్జంగా నువ్వు మా సొంత తమ్ముడివేరా.. దొరికిన తమ్ముడివి అస్సలు కాదు.. బంగారు తమ్ముడివి. :)
నువ్వెప్పుడూ ఆయురారోగ్యాలతో, సుఖసంతోషాలతో, సిరిసంపదలతో వెయ్యేళ్ళు వర్ధిల్లాలని మనస్ఫూర్తిగా ఆశీర్వదిస్తూ నీకు పుట్టినరోజు శుభాకాంక్షలు. :)