జ్వరమొస్తే.. ఎంత బాగుంటుందీ!

జ్వరమొస్తే బాగుండటమేంటీ మరీ చోద్యం కాకపోతే.. యీ పిల్లకి వేపకాయంత వెర్రి ఉన్నట్టుంది అనుకుంటున్నారు కదా మీరందరూ! ఇప్పుడు నేను చెప్పేదంతా విన్నాక, వేపకాయంత కాదు.. ఏకంగా గుమ్మడికాయంత ఉందని తెలుస్తుందిలెండి. నాకున్నలాంటి తిక్క లక్షణాలు, విచిత్రమైన కోరికలు యీ భూ ప్రపంచంలో ఎవరికీ ఉండవు.. అంటుంది మా అమ్మ. హీ హీ హీ

మీకెవరికైనా జలుబు చేస్తే ఇష్టమా? నాకు మాత్రం భలే ఇష్టం తెలుసా జలుబు చేస్తే! జలుబంటే నా ఉద్దేశ్యం.. ముక్కూ మొహం పింక్ కలర్లోకి మారిపోయి, గొంతు వాసిపోయి, తల బద్దలయిపోయే తలనొప్పితో విక్స్ యాక్షన్ 500 టాబ్లెట్ ఎడ్వర్టైజ్మెంట్లో లాగా అవడం కాదు. ఏదో కొంచెం లైట్ గా జలుబు చేసి ముక్కుతో మాట్లాడుతుండాలి. గొంతు కొంచెం మారిపోవాలి. అంతే! అలా ఉంటే నాకిష్టం. కానీ, ఒకసారి జలుబొస్తే గొంతు మారడంతోనే ఆగదు కదా! పైన చెప్పిన విక్స్ ఎడ్వర్టైజ్మెంట్ లక్షణాలన్నీ వచ్చేస్తాయి. అది మాత్రం ఇబ్బందే!

చిన్నప్పుడు ఏ ఉయ్యాల ఊగుతూనో జారిపడో దెబ్బ తగిలించుకుంటే, నాకా దెబ్బ తగ్గే లోపు ఇంట్లో వాళ్లకి పట్టపగలే చుక్కలు కనిపించేవి పాపం! ఎందుకంటే, నాకేదైనా చిన్న దెబ్బ తగిలితే అది తగ్గేదాకా నా కళ్ళన్నీ అక్కడే! రోజంతా నా ధ్యాస ఆ గాయం మీదే ఉంటుంది. "ఆ దెబ్బ ఎప్పుడు తగ్గుతుంది, గాయం మీద ఎందుకు చెక్కు కట్టింది, ఆ చెక్కు తీసెయ్యకూడదా, ప్లాస్టర్ పీకేస్తే ఏమవుతుంది, ఇంకా ఎన్ని రోజులకి తగ్గుతుంది.." లాంటి పిచ్చి ప్రశ్నలు వేస్తూ ఇంట్లోవాళ్ళ బుర్ర తినేసేదాన్ని. అందుకని నా యీ హింస తట్టుకోలేక మా ఇంట్లో వాళ్ళందరూ తమకి జ్వరమొచ్చినా పర్లేదు గానీ, నాకు మాత్రం రాకూడదని గట్టిగా అనుకుంటారు పాపం!

అందరూ ఏదో స్కూలో, కాలేజో ఎగ్గొట్టడానికి జ్వరం రావాలని కోరుకుంటారు కదా! నాకేమో జ్వరం ఎందుకిష్టమో తెలుసా! ఇంట్లో వాళ్ళు బాగా ముద్దు చేస్తారు కదా మనకి ఒంట్లో బాలేకపోతే. అందుకన్నమాట! మళ్ళీ జ్వరమంటే నోరంతా చేదయిపోయి, బోలెడంత నీరసం వచ్చెయ్యకూడదు. స్కూలుకి వెళ్ళేంత ఓపిక ఉండకూడదు కానీ, ఆడుకునేంత, టీవీ చూసేంత ఓపిక మాత్రం ఉండాలి. అలా రావాలన్నమాట జ్వరం. ఓసారేమయిందో తెలుసా! అలా ఫ్లాష్ బ్యాక్లోకి వెళ్ళొద్దాం పదండి.

నాకో తొమ్మిదేళ్ళు, మా తమ్ముడికో ఏడేళ్ళు ఉన్నప్పుడు ఒకసారి మా తమ్ముడుకి ఆటలమ్మ పోసింది. అప్పుడు వాడు హాస్టల్లో ఉండి చదువుకునేవాడు. నేనేమో ఇంటిని ఏకచ్చత్రాధిపత్యంగా ఏలేస్తూ ఉండేదాన్ని. వాడికి హాస్టల్లోనే అమ్మవారు పోస్తే ఇంటికి తీసుకొచ్చారు. అప్పటికే చాలా ఎక్కువైపోయింది పాపం. ఏవో మందులు కూడా వాడారులే గానీ, తగ్గడానికి బాగానే టైం పట్టింది. అప్పుడు వాడిని చాలా జాగ్రత్తగా చూసుకున్నారు ఇంట్లో వాళ్ళు. దాదాపు తగ్గే టైముకి వాడికి ఐస్క్రీములూ, బిస్కెట్లు అన్నీ కొని తెచ్చారు.

ఇదంతా చూసి నేను కూడా వాడి చుట్టూనే తిరిగేదాన్ని. అదేదో అంటించేసుకుంటే ఎంచక్కా నేను కూడా కొన్నిరోజులు బడి మానేసి వాడితో పాటే ఇంట్లో ఉండిపోవచ్చు. పైగా, ఐస్క్రీములూ, బిస్కెట్లూ బోనస్ కదా అనుకున్నా! అప్పటికీ మా అమ్మ ప్రతీ క్షణం నాకు కాపలా కాస్తుండేది నేను వాడి దగ్గరికెళ్ళి అంటించుకోకుండా! కానీ, నేను దేవాంతకురాలిని కదా! మొత్తానికి నేనూ అంటించేసుకున్నా వాడి దగ్గర నుంచి. మొదట ఒక చిన్న పొక్కు రాగానే అబ్బో.. తెగ ఆనందపడిపోయాను నేను. మా అమ్మేమో చాలా కంగారు పడిపోయింది పాపం. మర్నాడే నాన్న నన్ను ఆసుపత్రికి తీస్కెళ్ళి అప్పట్లోనే ఒక్కో టాబ్లెట్ నలభై రూపాయలున్నవి కొని వాడి నాకు వెంటనే తగ్గిపోయేలా చేశారు. ప్చ్.. ఏం చేస్తాం! నేనంత రిస్కు తీసుకున్నా గానీ వర్కవుట్ కాలేదు. తరవాత నాన్న నన్ను దగ్గర కూర్చోబెట్టుకుని "ఇలా ఐస్క్రీములు తినడం కోసం జ్వరాలూ, జబ్బులూ తెచ్చుకోకూడదు నానా! ఇంకోసారెప్పుడూ ఇలా చేయకు. కావాలంటే, నీకు ఐస్క్రీములు నేను తెచ్చిస్తానుగా!" అని బుజ్జగిస్తూ చెప్పారు.

ఇలాంటిదే ఇంకో ముచ్చట కూడా గుర్తొస్తోంది. నేను డిగ్రీ చదివే రోజుల్లో హాస్టల్లో ఉన్నప్పుడు ఓ రోజు సాయంత్రం స్నేహితురాళ్ళందరం కలిసి డాబా ఎక్కి దిక్కులు చూస్తూ,కబుర్లు చెప్పుకుంటూ తిరుగుతున్నాం. ఈ లోపు ఓ దృశ్యం మమ్మల్నందరినీ ఆకర్షించింది. అదేంటంటే, ఎదురింటి డాబా మీద చిన్న పిల్లలు కొంతమంది కరంట్ షాక్ ఆడుకుంటున్నారు. వాళ్ళని చూసేసరికి మా అందరికీ కూడా అలా ఆడుకోవాలనిపించింది. ఆలోచన వచ్చిందే తడవుగా అమలుపరిచేసాం! వాళ్ళంటే చిన్న పిల్లలు కాబట్టి చెంగు చెంగున గెంతుతూ హాయిగా ఆడుకుంటున్నారు. కానీ వాళ్ళలా ఆడగలిగేంత సీన్ మాకు లేదన్న సంగతి కాసేపటికే అర్ధం అయింది. ఎలాగంటే, ఎవరో నాకు కరంట్ చెప్పేస్తారన్న కంగారులో నేను ఆవేశంగా పరిగెత్తుతూ ఢామ్మని కింద పడ్డాను. దెబ్బకి మోకాలు చిప్ప పగిలింది. అంటే, ఏదో ఫ్రాక్చర్ అన్నంత ఊహించుకునేరు. అంత లేదు.. కొద్దిగా కొట్టుకుపోయింది. అంతే! కానీ, అది నాకు తగిలింది కాబట్టి, దాదాపు ఫ్రాక్చర్ కిందే లెక్క. నేనంత హంగామా చేసే టైపు కదా మరి! ఆ దెబ్బ తగలడం వల్ల కొంచెం ఒళ్ళు వెచ్చబడింది. అంతే.. కాలేజీకి ఎగనామం పెట్టేసి వెంటనే ఇంటికి చెక్కేసా!

ఇంట్లో వాళ్ళు ఆశ్చర్యపోయారు సెలవలేం లేకుండా ఇలా ఊడిపడ్డానేంటీ అని. నాకెంత జ్వరమోచ్చిందో తెలుసా అని ఎందుకొచ్చిందో కూడా చెప్పా! అందరూ నవ్వారు. నాన్న టెంపరేచర్ చూసి ఒక డిగ్రీ పెరిగిందిలే.. రేపటికి అదే తగ్గిపోతుందిలే అన్నారు. డాక్టరు దగ్గరికి కూడా తీసుకెళ్ళలేదు. పైగా రెండ్రోజులైనా ఇంట్లో ఎవ్వరూ నాకు జ్వరం వచ్చిందనే విషయాన్నే పట్టించుకోలేదు. ఇంకంతే.. నా మనోభావాలు తీవ్రంగా దెబ్బతినడం వల్ల ఆ రోజు రాత్రి బేర్ మని ఏడ్చేసా! ఎవరికీ అర్ధం కాలేదు నేను ఎందుకేడుస్తున్నానో! వెక్కుతూ మధ్యలో నేనే చెప్పా ఏడుపెందుకూ అని. నాకు దెబ్బ తగిలి, జ్వరం వచ్చి ఇంటికొస్తే మీరసలు నన్నూ, నా జ్వరాన్ని పట్టించుకున్నారా? హాస్టల్లో ఉన్నప్పుడు ఎంత ఏడుపొచ్చిందో తెలుసా అసలు! తీరా ఇంటికొస్తే నన్నెవరూ పట్టించుకోట్లేదు. ఇంటికి రావడం కంటే హాస్టల్లో ఉండటమే నయం అంటూ ఓ అరలీటరు కన్నీళ్లు కార్చేసా! నేనలా ఏడుస్తుంటే అమ్మా, నాన్నా చాలా సేపు నవ్వారు. నాన్నేమో సర్లే అని చెప్పి నన్ను దగ్గరికి తీసుకుని బుజ్జగించి అన్నం తినిపించారు. అంతే! నా జ్వరం దెబ్బకి తగ్గిపోయింది. ఆ తరవాత మళ్ళీ ఎప్పుడూ కరంట్ షాక్ ఆడే ప్రయత్నం చేయలేదు!

అప్పుడంటే అలా సరిపోయింది గానీ, ఇప్పటిలా ఇంటికి చాలా దూరంలో ఉన్నప్పుడు మాత్రం నాకు తలనొప్పి వచ్చినా సరే ఇంట్లో వాళ్ళు బాగా గుర్తొచ్చేసి తెగ ఏడుపొచ్చేస్తుంది. అప్పటికీ చుట్టూ ఉన్న ఫ్రెండ్స్ ని తినేస్తుంటాననుకోండి. అయినాసరే, ఇంట్లో ఉన్నప్పుడు మాత్రమే 'జ్వరమొస్తే.. ఎంత బాగుంటుందీ..' అనుకుంటాను. ఇంటికి దూరంగా ఉన్నప్పుడు మాత్రం ఏ నొప్పులూ, జ్వరాలూ రానే కూడదు!