నా అక్షరాల ఓదార్పు!

నా ఆకాశపు నీలిరంగుని ఎవరో ఎత్తుకెళ్ళిపోతుంటే తెల్లబోయి చూస్తుండిపోయాను నిస్సహాయంగా..
చుక్కలన్నీ జలజలా నేలరాలిపోయాయి కలకాలం అమావాస్య చీకటిలోనే పడుండమని శపిస్తూ..
అలల ఊపిరి ఆగిపోయింది శాశ్వతంగా మనఃసంద్రాన్ని మూగతనంలోనే మగ్గిపొమ్మని శాసిస్తూ..
హృదయ విలయానికి పొంగిన కన్నీటి వరదలో కళ్ళల్లోని కలలన్నీ గూడు ఖాళీ చేసి పోయాయి..
ఇంతటి శూన్యంలోంచి కూడా నా అక్షరాలు వెలికి వచ్చి నన్ను సముదాయిస్తూ నీకు మేమున్నామంటూ ఊరడిస్తున్నాయి..!